بريحه عباسي كه از سوي دستگاه خلافت به سمت امام جماعت مكه و مدينه منصوب شده بود. نزد متوكل سعايت كرد و براي او نوشت: اگر نيازي به مكه و مدينه داري، علي بن محمد را از اين شهر دور كن. زيرا وي مردم را به سوي خود مي خواند و گروه زيادي نيز از او پيروي مي كنند.

بر اثر سعايت هاي بريحه، متوكل امام عليه السلام را از مدينه به سامرا تبعيد كرد و بريحه نيز امام عليه السلام را همراهي مي كرد. در ميان راه به امام عليه السلام گفت: مي دانيد كه سبب تبعيد شما من بودم و سوگند مي خورم كه اگر نزد متوكل از من شكايت كني، تمامي درختان شما را در مدينه آتش مي زنم و خدمتكاران شما را مي كشم.

امام عليه السلام فرمود: نزديكترين راه براي شكايت از تو اين بود كه ديشب شكايت تو را نزد خداوند بردم و بر غير خدا عرضه نخواهم داشت.

بريحه چون اين سخن را از امام شنيد، به پاي حضرت افتاد و با تضرع و زاري از امام عليه السلام تقاضاي عفو و بخشش كرد. آن گاه امام عليه السلام فرمود: تو را بخشيدم. [1] .



[ صفحه 194]