متوكل به ارتش خود دستور داد كه هر يك از آنان توبره ي اسب خود را از خاك پر كنند و در مكان معيني بريزند. سپاهيان فرمان وي را اجرا كردند و تل بزرگي مانند كوه عظيمي ظاهر شد كه آن را (تل المخالي) تل توبره ها ناميدند.

متوكل بر روي تل رفت و امام هادي عليه السلام را احضار كرد و از ايشان خواست آن حضرت نيز بالا برود. متوكل به حضرت گفت: من شما را به اينجا آورده ام تا لشكر مرا مشاهده كني (مقصودش اين بود كه مبادا امام عليه السلام به فكر قيام عليه او باشد).

حضرت فرمود: اكنون مي خواهي من نيز لشكرم را به تو نشان دهم. متوكل گفت: آري! حضرت دعا كرد و ناگاه ميان زمين و آسمان و مشرق و مغرب، فرشتگان (شاكي السلاح) غرق در سلاح ظاهر گشتند، وقتي كه متوكل اين جمعيت باعظمت الهي را ديد، از ترس بيهوش شد و روي زمين افتاد. وقتي به هوش آمد، حضرت به او فرمود: ما در امور دنيا با شما



[ صفحه 218]



مسابقه نمي گذاريم، بلكه مشغول آخرت خود هستيم. پس آنچه كه در مورد ما گمان كردي صحيح نيست. [1] .