روزي كه حضرت هادي عليه السلام وارد شهر سامرا شدند، متوكل در منزلي مخفي شد و امام عليه السلام را به سراي فقرا بردند تا به حضرت توهين شود. امام يك روز در آنجا ماند، سپس متوكل خانه ي جداگانه اي در اختيار امام قرار داد.

شخصي به نام صالح بن سعيد مي گويد: من خدمت امام رسيدم و عرض كردم: فدايت شوم! در همه ي امور مي خواهند نور شما را خاموش كنند و در حق شما كوتاهي مي كنند، به گونه اي كه شما را در مكاني نامناسب جاي دادند!

حضرت فرمود: اي سعيد! چنين نيست كه تو تصور مي كني، هنوز نسبت به ما شناخت پيدا نكرده اي. سپس امام عليه السلام با دست مباركش اشاره اي كرد و ناگاه باغ هاي خرم و سرسبز و نهرهايي پر از آب را مشاهده كردم. چشمانم حيرت زده شد و بسيار تعجب كردم. آن حضرت فرمود: اي سعيد! ما هر جا باشيم، چنين قدرتي را داريم و چنين امكاناتي براي ما فراهم است و در خانه ي گدايان نيستيم. [1] .



[ صفحه 219]