حرز امام هادي
امام جواد عليه السلام درباره ي فرزندش امام هادي عليه السلام از آفات
[ صفحه 27]
روزگار و دگرگونيهاي زمان بيمناك بود، و به خداي تعالي ملتجي بود تا او را از هر بدي نگهدارد و از تمام ناخوشيها حفظ كند و هر روز اين دعاي شريف را - كه در تمام مدت توجه خاصش به خدا و گسستن از غير خدا بود - زمزمه مي كرد، او را تعويذ مي كرد، در آن دعا كه پس از بسم الله الرحمن الرحيم، چنين آمده است:
«لا حول و لا قوة الا بالله العلي العظيم، أللهم رب الملائكة والروح، والنبيين و المرسلين، و قاهر من في السموات والأرضين، و خالق كل شيئي و مالكه كف عني بأس أعدائنا، و من أراد بناسوء من الجن والانس، فأعم أبصارهم و قلوبهم، و اجعل بيننا و بينهم حجابا و حرسا و مدفعا، انك ربنا و لاحول و لاقوة الا بالله عليه توكلنا و اليه أنبنا، و هو العزيز الحكيم.
ربنا و عافنا من شر كل سوء، و من شر كل دابة أنت آخذ بناصيتها، و من شر ما سكن في الليل والنهار، و من شر كل سوء، و من شر كل ذي شر يا رب العالمين، و اله المرسلين، صل علي محمد و آله أجمعين، و خص محمدا و آله بأتم ذلك، و لا حول و لا قوة الا بالله العلي العظيم، بسم الله و بالله أو من و بالله أعوذ، و بالله أعتصم، و بالله أستجير، و بعزة الله و منعته أمتنع من شياطين الانس والجن، و من رجلهم و خيلهم و ركضهم، و عطفهم و كيدهم و شرهم و شر ما يأتون به تحت الليل و تحت النهار من البعد والقرب، و من شر الحاضر والغائب، والشاهد و الزائر أحياءا و امواتا... و من شر العامة والخاصة، و من شر نفسي و وسوستها، و من شر الدناهش والحس و اللمس، واللبس و من عين الجن و الانس.
و بالاسم الذي اهتز له عرش بلقيس أعيذ ديني و نفسي، و جميع ما تحوط به عنايتي من شر كل صورة و خيال أو بياض او سواد، أو تمثال او معاهد أو غير معاهد ممن سكن الهواء والسحاب والظلمات والنور والظل و الحرور والبرد، والبحور والسهل والوعور والخراب، والعمران والاكام و الاجام والمفاوض، و الكنابس و النواويس
[ صفحه 28]
والفلوات والجبانات، من الصادرين ممن يبدو بالليل و ينتشر بالنهار، و بالعشي والابكار، والغدو والاصال، والمريبين والأسامرة والأفاترة و الفراعنة، والأبالسة، و من جنودهم و ازواجهم و عشائرهم، و قبائلهم، و من همزهم و لمزهم و نفثهم، و وقاعهم، و أخذهم، و سحرهم، و ضربهم و عبثهم، و لمحهم، احتيالهم و من شر كل ذي شر من السحرة والغيلان و أم الصبيان و ما ولدوا... و من شر كل ذي شر داخل و خارج، و عارض و متعرض، و ساكن و متحرك، و ضربان عرق، و صداع شقيقة و ام ملدم و الحمي، و المثلثة والربع والغب، والنافضة والصالبة والداخلة والخارجة، و من شر كل دابة أنت آخذ بناصيتها، انك علي صراط مستقيم، اللهم صل علي محمد و آل محمد و سلم كثيرا...» [1] .
[ صفحه 29]
امام جواد عليه السلام همواره با اين دعاي شريف فرزند گراميش را تغذيه مي فرمود، تا زندگي را در حالي استقبال كند كه اعتماد و اطمينان دارد كه نيروي مدبر هستي و حاكم بر عالم وجود، تنها خداي تعالي است، آفريدگارحيات و آفريننده ي همه چيز اوست و جز او سراب است و نيرو و تواني وجود ندارد.
امام جواد عليه السلام در دل فرزندش نهال ايمان مطلق به مقدرات الهي را غرس نمود، به اين ترتيب كه تنها به او بايد پناه برد و اوست كه سختيها و بديها را برطرف مي سازد.
پاورقي
[1] به نام خداوند بخشنده ي مهربان، هيچ نيرو و تواني نيست بجز خداوند والاي بزرگ، اي آفريدگار فرشتگان و روح، انبيا و مرسلين، و غالب بر تمام موجودات آسمانها و زمين، و آفريدگار و مالك همه چيز، ما را از ترس دشمن بازدار، و هر كه از جن و انس به ما سوء قصد كند، چشم و دلهايشان را كور كن و ميان ما و او مانع و حافظ و مدافعي قرار ده، همانا تو پروردگار مايي، هيچ نيرو و تواني جز نيرو و توان خداوند نيست، بر او توكل و بازگشت داريم، او قادر داناست.
بار خدايا ما را از شر هر بدي و از شر هر جنبنده اي كه در قبضه ي قدرت توست، بازدار، و از شر هر آن چه شب و روز بر آن مي گذرد، و از شر هر بدي و هر موجود شرور، اي پروردگار جهانيان، و خداوند رسولان، بر محمد و تمامي خاندانش درود فرست و محمد و آلش را مخصوص كاملترين درود خود فرما. و هيچ نيرو و تواني بجز خداوند والاي بزرگ نيست، به نام خدا و به وسيله ي او در امانم و به خدا پناه مي برم و به خدا چنگ مي زنم و از خدا پناه مي جويم و به عزت و قدرت خدا از اهريمنان انس و جن، پياده و سواره و خزندگانشان، از چشمداشت و مكر و شرشان و شر آن چه در سايه ي شب و روز از دور و نزديك آيند و از شر حاضر و غايب، شاهد، زائر، زنده و مرده، و از شر عام و خاص و از شر نفس خويش و وسوسه اش و از شر نوع خاص از جنيان (دناهش) و از حس و لمس و لبس آنها و از چشم زخم جن و انس، خويشتن را پاس مي دارم.
و به آن نامي كه تخت بلقيس به خاطر آن در اهتزاز شد، دين و جانم را و تمام آن چه را كه مورد علاقه ي من است، از شر هر صورت، خيال و يا سفيد و سياه و يا تمثال، قديمي و غيرقديمي از ساكنان هوا، ابر، تاريكيها و روشني، سايه و باد سوزان، سرما، درياها و دشتها و جاهاي مخوف، ويران و آباد بيشه ها و نيستانها و كويرها، كوخها، مقبره ها، فلاتها و جاهاي وحشتزا از موجودات صادر كه شب ظاهر و روز پراكنده مي شوند، شامگاه، بامداد، اول روز و آخر روز، شكاكان، اسامره، افاتره، فراعنه، أبالسه، و از سپاهيان، همسران، قبايل و عشاير ايشان، و از اشاره ي چشم، سخن چيني و دميدنشان، و حمله كردن و گرفتن، جادو كردن، زدن، تحقير كردن، خيره شدن و مكر ايشان و از شر هر صاحب شري از ساحران، غولان، پريان و اولاد ايشان، و از شر هر شرور داخل و خارج، عارض، متعرض، ساكن، متحرك، و ضربان رگ، درد شقيقه، تب دائم، تب نوبه، تب سه نوبتي، چهار نوبتي و روز در ميان و تب نافضه، صالبه، داخله و خارجه و از شر هر جنبنده كه در قبضه ي قدرت تو هستند، پناه مي آورم، همانا راه تو راه مستقيم است، بار خدايا بر محمد و آل محمد درود و سلام فراوان برسان.»
اين حرز شريف، در مهج الدعوات و مصباح با اندك تفاوتي آمده است - م.