سيره ي ائمه ي اهل بيت عليهم السلام را مطالعه نمي كني مگر آن كه صفتي را در آن ميان برجسته تر از همه ي صفات مي بيني و آن توجه به خدا و ارتباط با او و شب زنده داري به عبادت و مناجات با خدا و تلاوت قرآن مجيد است.

ابوفراس حمداني در مقايسه مابين ايشان و عباسيان مي گويد:

تمسي التلاوة في أبياتهم سحرا

و في بيوتكم الأوتار والنغم [1] .



[ صفحه 66]



اما مردم، در روزگار آن حضرت، كسي را در عبادت، تقوا و نهايت پرهيزگاري در دين، چون او نديدند، هيچ نافله اي از نوافل را ترك نگفت مگر آن كه انجام داد، در ركعت سوم از نافله ي مغرب، سوره ي حمد و آيات اول سوره ي حديد را تا «انه عليم بذات الصدور» [2] و در ركعت چهارم، سوره ي حمد و پايان سوره ي حجرات را مي خواند. همان طور كه نماز نافله اي به آن حضرت، نسبت داده اند كه وي دو ركعت نافله به جا مي آورد، در ركعت اول سوره ي فاتحه و ياسين و در ركعت دوم سوره ي فاتحه و الرحمن را مي خواند. [3] .