نماز در لباس كرك و پشم
فقهاي شيعه ي اماميه در لباس نمازگزار، شرايطي را ذكر كرده اند، مانند اين كه پاك باشد و غصبي نباشد و از كرك و پشم حيوان غيرمأكول اللحم
[ صفحه 114]
نيز نباشد، و در اين باره به روايات متواتره اي كه از ائمه ي هدي عليهم السلام رسيده است استناد كرده اند، و از آن جمله مكاتبه اي است كه علي بن عيسي با امام ابوالحسن هادي عليه السلام داشته و از آن حضرت مي پرسد كه آيا نماز در لباسي كه از كرك و پشم حيوان حرام گوشت و هر چيز ديگري كه از اين قبيل حيوانات باشد، جايز است يا نه؟ امام عليه السلام در پاسخ وي مي فرمايد:
«من دوست ندارم كه در اين قبيل لباسها نماز بخوانم.»
دوباره علي بن عيسي مي نويسد كه وي در ميان جمعي از غير شيعه و در ديار آنها در حال تقيه است، و هيچ كس از آن جا بدون لباسي كه از پشم و كرك حرام گوشت ساخته شده، نمي تواند بيرون شود، و او اگر لباسش را بكند، جانش در خطر است؟ امام عليه السلام در پاسخ مي نويسد:
«لباسي كه از كرك و پشم فنگ [1] و سمور [2] باشد مانعي دارد...» [3] .
اين روايت دلالت دارد بر اين كه نماز در وقت ضرورت، در لباسي كه از پشم فنك و سمور باشد جايز است.
پاورقي
[1] فنك. جانوري است كه در خشكي زندگي مي كند، حرام گوشت است و از پوست آن استفاده مي كنند، مي گويند: پوست اين حيوان از تمام انواع پوست حيوانات بهتر است از پوست سمور سردتر و معتدلتر و از پوست سنجاب گرمتر و براي همه ي مزاجهاي معتدل مناسب است (حدائق الناضره: 7 / 74). حيوان كوچكي است شبيه روباه با گوشهاي بزرگتر و درازاي آن از چهل سانتي متر تجاوز نمي كند، داراي بهترين پوست است و در مصر شهرت دارد. (المنجد).
[2] سمور، جانوري است كه پوست گران قيمتي دارد و در نواحي تركيه يافت مي شود. (حدائق الناضره: 7 / 73).
[3] وسائل الشيعه: 3 / 254.