فقها در صحت توجه تكليف به مكلف شرط كرده اند كه در وقت تكليف از هوش نرفته باشد، پس اگر از اول وقت تا آخر بيهوش بود نه مكلف است كه نماز بخواند و نه قضاي آن را. و در اين مسأله به برخي از روايات استناد كرده اند كه از آن جمله است روايتي كه علي بن مهزيار نقل كرده است كه از امام ابوالحسن ثالث عليه السلام درباره ي شخصي كه از هوش رفته بود پرسيدم



[ صفحه 117]



امام فرمود:

«او نه روزه اش را قضا مي كند و نه نمازش را، و هر چه را كه خداوند بر او غالب است، خود نيز سزاوار به پذيرش عذر اوست.»

همچنين ايوب بن نوح در نامه اي از آن حضرت درباره كسي كه يك روز و يا بيشتر در حال بيهوشي به سر مي برد سؤال كرد كه آيا نمازهايي كه از او فوت شده است، بايد قضا كند يا نه؟ امام عليه السلام در پاسخ وي نوشت: «نه قضاي روزه لازم است و نه قضاي نماز»