امام هادي عليه السلام، گفتگويي را كه بين موسي (پيامبر خدا) عليه السلام با خداي متعال اتفاق افتاده نقل مي كند:

«حضرت موسي عرض كرد: خدايا! پاداش كسي كه به خاطر شرم و حياي از تو، خيانت نكند چيست؟

خداي متعال فرمود: پاداش او در روز قيامت ايمني از عذاب است.

حضرت موسي (عليه السلام) عرض كرد: پاداش كسي كه اهل طاعت و عبادت تو را دوست بدارد چيست؟

خداي متعال فرمود: بدن او را بر آتش دوزخ حرام گردانم.



[ صفحه 222]



موسي (عليه السلام) عرض كرد: كيفر كسي كه مؤمني را از روي عمد بكشد چيست؟

خداي متعال پاسخ داد: روز قيامت به او توجه نمي كنيم و از لغزش او نمي گذريم.

حضرت موسي (عليه السلام) عرض كرد: پاداش كسي كه اذيت و آزارش به مردم نرسد بلكه خيرخواه آنها باشد چيست؟

خطاب آمد: روز قيامت آتش دوزخ او را ندا در دهد كه تو با من سروكاري نداري.» [1] .

امام عليه السلام اين قصه و نظاير آن را به يارانش فرمود تا براي ايشان درس و موعظه اي باشد و در نتيجه به مكارم اخلاق و صفات پسنديده متصف گردند.