وقتي كه حكومت ستمگر عباسي در راه ستمكاري به علويان و تعقيب ايشان مي كوشيد، حضرت عبدالعظيم به ري گريخت تا از شر عباسيان خلاص



[ صفحه 282]



شود. در منزل مرد بزرگي از شيعيان سكني گزيد، به طوري كه مورخان مي گويند: وي در راه عبادت سخت كوشا بود، روزها روزه مي گرفت و شبها را در عبادت خدا به بيدار خوابي و زاري در درگاه او به سر مي برد. روش او روش نياكان و پدرانش بود كه شبهايشان را در طاعات و مناجات با خدا مي گذراندند.

حضرت عبدالعظيم در اثناي اقامت در ري، بطور پنهاني و ناشناس به زيارت قبر يكي از پسران امام موسي بن جعفر عليه السلام رفت [1] و آن آقازاده - به نظر من - بايد سيد جليل القدر، آقا احمد بن موسي، معروف به شاه چراغ باشد، شيعيان ري از آمدن آن حضرت اطلاع پيدا كردند. و علت رفتن آن حضرت به زيارت [2] به صورت ناشناس و پنهاني، از بيم و خوف حكومت بود.