امام حسن عسكري عليه السلام، فضل بن شاذان را ستوده و به صورت جالب او را توصيف نموده است. يكي از تأليفات فضل را به امام عرضه كردند، امام عليه السلام نگاهي به كتاب كرد و براي فضل طلب مغفرت نمود و فرمود:

«مردم خراسان به مقام و منزلت فضل بن شاذان و والا بودن وي از ايشان رشك مي برند.» [1] و بار ديگر امام به كتاب ديگري از وي نگريست، سه مرتبه براي او طلب مغفرت كرد و در تأييد كتاب فرمود:

«اين كتاب صحيح است و سزاوار است كه مطابق آن عمل كنند.» [2] .



[ صفحه 299]



فضل براي دفاع از اصول عقايد خود و از بين بردن شبهاتي كه پيرامون عقيده اش ايجاد مي شد، قد علم كرد و گفت:

«من جانشين گذشتگانم، من محمد بن ابي عمير، و صفوان بن يحيي و ديگران را ديده ام و در طول پنجاه سال از آنها مسائل را آموخته ام و هشام بن حكم - خدايش بيامرزد - به راه خود رفت، يونس بن عبدالرحمن - خدايش بيامرزد - جانشين او بود كه نظرات مخالفان را رد مي كرد، و پس از آن كه يونس بن عبدالرحمن در گذشت، كسي را جز سكاك به جاي خود نگذاشت، و او نظرات مخالفان را رد مي كرد تا اين كه آن خدا بيامرز نيز درگذشت و اينك من جانشين آنها پس از ايشانم - خداوند آنان را بيامرزد.» [3] .

به راستي فضل جانشين اين بزرگان بود كه عطر افشاني كردند و پشتيباني از اصول و عقايد والايي كردند كه ائمه اهل بيت عليهم السلام بنيانگذار آن اصول بودند.