ابويوسف يعقوب بن اسحاق دورقي اهوازي مشهور به ابن سكيت شيخ او را از جمله اصحاب امام ابوالحسن الهادي عليه السلام شمرده است [1] .

وي نزد ابوجعفر ثاني و ابوالحسن عليه السلام تقرب داشت و از خواص اصحاب هر دو بزرگوار بود. و او از امام ابوجعفر عليه السلام روايت و مسائلي نقل كرده است [2] .

ابن سكيت پرچمدار علم عربي، ادب، شعر، لغت و علم نحو بود.

وي كتابهاي زيادي تصنيف كرده است از جمله: «تهذيب الالفاظ» و «اصلاح المنطق»، ابن خلكان گويد: «يكي از دانشمندان مي گويد: هيچ كتاب لغتي از روي جسر بغداد عبور نكرده است كه همچون «اصلاح المنطق، باشد». ترديدي نيست كه «اصلاح المنطق». از كتابهاي مفيد و سودمند و جامع لغات



[ صفحه 314]



فراواني است و من كتابي با اين حجم در آن باب، نديده ام، گروهي به اين كتاب توجه دارند، و وزير مغربي آن را مختصر كرده و خطيب تبريزي تصحيح و تهذيب نموده است.

ابن خلكان مي گويد: «ابوعباس مبرد گفته است: من در بين دانشمندان بغداد، كتابي بهتر از كتاب ابن سكيت در منطق نديده ام. و ثعلب مي گويد: اصحاب ما برآنند كه پس از ابن اعرابي داناتر از ابن سكيت كسي در لغت نبوده است.» [3] .

متوكل او را به خاطر دوست داشتن اهل بيت عليهم السلام، كشت كه ما در بعضي از بخشهاي آينده ي كتاب، آن را خواهيم آورد.