امام ابوالحسن عليه السلام، در مدينه كه زادگاه آن حضرت و شهر



[ صفحه 322]



نياكانش بود اقامت داشت و مشغول گسترش علم و دانش و تهذيب اخلاق و تربيت مردم به آداب و رفتار اسلامي بود، مسجد پيامبر - صلي الله عليه و آله - را محل تدريس خود قرار داده بود و دانشمندان و فقها و راويان در اطراف او گرد آمده و از زلال دانشها و علومي كه از پدرانش - كه با نور دانش و ايمان حيات بشري را روشن كرده بودند - برگرفته بود، سيراب مي شدند، همچنان كه او در مدينه يك منبع باروري براي زندگي فكري و علمي انسانها بود. و از طرفي او تنها منبعي بود كه اهل دانش را در امور ماديشان كمك مي كرد، همان طوري كه نياز مستمندان و درماندگان را برمي آورد نيكي و احسان امام عليه السلام منحصر به مردم مدينه نمي شد، بلكه شامل حال مردم سراسر آن نواحي و محيط زندگيشان بود، در غم و شادي آنها شريك بود و از بيمارانشان عيادت مي كرد و از جنازه ها تشييع مي نمود و بر كوچك و بزرگشان عنايت داشت و از پيرزنان و يتيمان دستگيري مي كرد و هيچ نوع از خير و بهره رساني نبود، مگر به آنها مي رساند و با مردم نهايت صميميت و اخلاص را داشت و دلها و انديشه هاي مردم مجذوب آن حضرت بود و در اعماق دل مردم جا داشت.