ناپرهيزگاران، مسخ شدگان و كينه توزان نسبت به افراد شريف و بزرگ زاده، به ويژه امام ابوالحسن عليه السلام دشمني مي ورزيدند، آنها از اين كه امام عليه السلام از فضايل زيادي برخوردار است و در ميان طبقات مردم مسلمان مقام والايي دارد، ناراحت بودند، و از جمله، دشمنترين دشمنان و ناپاكتر از همه، عبدالله بن محمد بود كه از طرف متوكل براي اقامه ي نماز و ديگر امور جنگي در مدينه تعيين شده بود، اين خود فروخته ي فرومايه به اذيت و آزار امام تصميم گرفت و در نزد متوكل بدگويي كرد، و بدگويي و سخن چيني وي



[ صفحه 323]



مشتمل بر چند مطلب مهم بود:

1 - توده هاي مردم اطراف امام جمع شده اند به طوري كه مي تواند براي دولت باعث خطر باشد.

2 - اموال زيادي از جاهاي مختلف جهان اسلام به طرف امام عليه السلام سرازير است، دور نيست كه با آنها اسلحه تهيه كند و در برابر دولت عباسي به مقاومت برخيزد.

3 - بعيد نمي داند كه او به يك قيام شورنده اي براي نابودي حكومت عباسي دست بزند.

و از متوكل مي خواست كه هر چه زودتر به دستگيري امام عليه السلام اقدام بكند تا اين كه مبادا كار او بالا بگيرد و آن قدر عظمت و شوكت او زياد شود كه دولت توان مقاومت در برابر او را نداشته باشد... متوكل به شدت بيمناك شد و وزراي او نيز در جريان امر قرار گرفتند.