امام عليه السلام، همين كه از سخن چيني آن نابكار و توطئه عليه خود آگاهي يافت، ترسيد از اين كه متوكل تصميمات سختي نسبت به وي بگيرد. و اين بدان جهت بود كه امام از انحراف متوكل از اهل بيت عليهم السلام و شدت عداوت او نسبت به ايشان آگاه بود، از اين رو، نامه اي به متوكل نوشت و در آن نامه از كينه توزيهاي كارگزار وي نسبت به خود و از بدرفتاريها و اذيتهايش گله كرد و همچنين دلايلي براي دروغ بودن تهمتهاي وي آورد، به طوري كه متوكل تصور نكند كه امام قصد سويي دارد و مي خواهد بر حكومت وي بشورد.

متوكل، به صدق گفتار امام و دوري او از اين نسبت كه مي خواهد بر حكومت وي بشورد، اطمينان يافت و دانست كه آن گفته ها صحت ندارد.



[ صفحه 324]