نامه ي متوكل به امام
متوكل نامه اي در پاسخ نامه ي امام عليه السلام نوشت، و در آن نامه كارگزار ظالم و فرومايه ي خود را بر كنار ساخت و از امام عليه السلام خواست تا در سر من رأي حضور يابد و به منظور آن كه تحت مراقبت او باشد، در آن جا بالاجبار اقامت كند، اينك عين نامه ي متوكل:
«باري، اميرالمؤمنين (!) به مقام والاي شما آگاه، و خويشاوندي شما را پاس مي دارد و حق شما را لازم مي شمارد و درباره ي شما و خاندانتان اموري را در نظر گرفته كه خداوند بدان وسيله حال شما را بهبود بخشد و عزت شما و ايشان را استوار سازد، و به خاطر رضاي خدا و انجام وظيفه اي كه نسبت به تو و ايشان دارد، امنيت را براي شما فراهم مي آورد.
اميرالمؤمنين (!) عبدالله بن محمد را از مقام سرپرستي امور جنگ و نماز در مدينة الرسول - صلي الله عليه و آله - بر كنار ساخت به خاطر آن چه كه شما نامه ي خود متذكر بوديد، نسبت به حق شما جاهل بوده و مقام و منزلت شما را كوچك شمرده و به دليل بيزاري و تنفر شما از او كه به شما نسبتي را داده كه اميرالمؤمنين (!) يقين به برائت شما و صدق نيت در خيرخواهي و گفتارتان دارد. و شما خود را شايسته آن چه متهم كرده اند ندانسته ايد، اينك اميرالمؤمنين (!) محمد بن فضل را به جاي او گمارده و به او دستور داده است تا تو را گرامي دارد، و حرمت تو را پاس دارد و به دستور و نظر تو عمل كند و بدان وسيله به خدا و اميرالمؤمنين (!) تقرب جويد، و اميرالمؤمنين (!) مشتاق ديدار و تجديد عهد با شما و ملاقات با شماست! بنابراين اگر شما هم علاقه مند به ديدار او و هر مقام و منزلت كه دوست داريد در نزد او هستيد خودتان و هر كس از اهل بيت و غلامان و خدمتگزارانتان، در نهايت سكون و اطمينان خاطر، آماده شويد و هر وقت كه خواستيد بار كنيد و هر جا خواستيد فرود آييد، و اگر مايل باشيد، يحيي بن هرثمه غلام اميرالمؤمنين (!) و سپاهيان همراهش در خدمت شما باشند و بارهاي شما را بار كنند و در طول راه در خدمت شما باشند. و در اين
[ صفحه 325]
باره اختيار با شماست، و ما او را فرستاديم تا در خدمت شما باشد، از خداوند خير و نيكي را مسألت نموده و با اميرالمؤمنين (!) ديدار كنيد. و بدانيد كه هيچ كس از برادران، فرزندان و اهل بيت و نزديكانش نزد او از شما گرامي تر نيستند و آنان را بر شما مقدم نداشته و توجه بيشتري ندارد، و نه به ايشان بيش از شما مهربان تر و خيرخواه تر است و به كسي از آنها بيش از شما دلبستگي ندارد، و درود و رحمت و بركات خدا بر شما باد.»
اين نامه را ابراهيم بن عباس در ماه جمادي الاخر سال (243 ه) نوشت. [1] .
پاورقي
[1] ارشاد: ص 376 - 375.