متوكل، از علي بن جهم پرسيد، بهتر از همه ي مردم چه كسي شعر مي سرود؟ او بعضي از شعراي زمان جاهليت و روزگار اسلام را نام برد، متوكل توجهي نكرد و رو به امام هادي عليه السلام كرد و همان پرسش را از امام نمود، امام عليه السلام فرمود:

بهترين شاعر حماني [1] است كه مي گويد:



[ صفحه 332]



«لقد فاخرتنا في قريش عصابة

بخط خدود و امتداد اصابع



فلما تنازعنا المقال قضي لنا

عليهم بما نهوي نداء الصوامع



ترانا سكوتا و الشهيد بفضلنا

عليهم جهير الصوت في كل جامع



فان رسول الله احمد جدنا

و نحن بنوه كاالنجوم الطوالع» [2] .

متوكل نگاهي به امام عليه السلام كرد و گفت:

«مقصود از (نداء الصوامع) در اين شعر چيست؟»

امام عليه السلام پاسخ داد:

«مقصود: اشهد ان لا اله الا الله، و أشهد ان محمدا رسول الله - صلي الله عليه و آله - است، و اين محمد، جد من است و يا جد تو؟.»

تمام وجود طاغوت پر از خشم و غضب شد و با صدايي لرزان گفت:

«او جد شماست، ما تو را از او جدا نمي كنيم.» [3] .

پس از اين گفتگو، امام عليه السلام رفت، اما در دل طاغوت غمي را بر جا گذاشت كه او را رنج مي داد، چون هيچ راهي براي پاسخ گفتن به امام پيدا نكرد.



[ صفحه 333]