از بدترين شكل سياست احمقانه اي كه عباسيان پيش گرفته بودند، شكنجه كردن بزرگان علوي، مناديان اصلاح و عدالت اجتماعي در جامعه ي اسلامي بود، آنان به بدترين مصائب دچار آمده و ستمهايي را ديدند كه هيچ فردي در جهان اسلام بويژه در زمان متوكل نديده بود، كه متوكل هر چه توانست به ايشان ستم روا داشت و ظلم كرد و سيلي از غم و گرفتاري را بر سر ايشان ريخت. به طوري كه مورخان نقل مي كنند عبيدالله بن يحيي بن خاقان وزير متوكل اين ظلم و ستم بر علويان را به وي سفارش و تأكيد مي كرد [1] .

اينك به اختصار برخي از موارد ظلم و جور بر علويان را در عصر متوكل بازگو مي كنيم: