متوكل رسما مسلمانان را از زيارت قبر ريحانه ي رسول خدا - صلي الله عليه و آله - و سيد جوانان اهل بهشت، امام غريب مظلوم منع كرد و افراد مسلح و كمين گاههايي تجهيز كرد و جاسوساني را براي پيگيري و شكار كردن زائران گسيل داشت و آنها را مأمور كرد كه بدترين مجازاتها از جمله كشتن و دار زدن و بريدن دست و پا و انواع شكنجه هاي ديگر را روا دارند. با اين همه، به رغم اجراي اين همه شكنجه مسلمانان از زيارت قبر نواده ي پيامبر (ص) خودداري نكردند و بر آن قبر شريف هجوم آوردند، همين كه متوكل از اين پايداري مردم مطلع شد، يكي از سران سپاه خود را مأمور كرد و سپاه انبوهي را نيز در اختيار او گذاشت تا جلو زيارت مردم را بگيرند. توده ي مردم بر او شوريدند و گفتند: اگر همه ي ما را بكشي از زيارت او دست برنمي داريم، ناگزير وي جريان را به متوكل نوشت و سرانجام او دستور داد، كاري به ايشان نگيرد.

در سال (247 ه) به متوكل خبر دادند كه مسلمانان، يك گروه عظيمي راهي زيارت آن مرقد مقدس شده اند، سپاه بزرگي را به مقابل ايشان فرستاد و به منادي خود دستور داد تا جار بزند:

«هر كس به زيارت قبر حسين برود مال و جانش مباح است.» [1] و همه نوع شكنجه ها و سختگيريها را از قتل و زندان و مالياتهاي سنگين برايشان روا داشت با اين همه موفق نشد، و مسلمانان جان و مالشان را براي زيارت امام حسين عليه السلام در كف دست نهادند.



[ صفحه 427]