متوكل، اموال مسلمين را بي حساب در راه شهوترانيها و تمايلات نفساني خود صرف مي كرد، بيت المال در حقيقت مال او بود و هر طور كه مي خواست دخل و تصرف مي كرد، مسعودي مي گويد:

«هيچ زماني مخارج و بذل و بخششها به قدر زمان متوكل نبود.» [1] .

متوكل بيت المال را در موارد زير صرف مي كرد:



[ صفحه 429]



الف - نوزاندگان و خوانندگان؛

ب - كنيزكان كاخ خلافت كه به چهار هزار تن مي رسيد؛

ج - ياوه گويان و دلقكها؛

د - شاعراني كه اهل بيت عليهم السلام را نكوهش مي كردند، به ايشان بيش از همه بخششهاي كلان و اموال زيادي نثار مي كرد.

اينها برخي از افرادي بودند كه متوكل اموال دولت را كه بايد در راه مصالح مسلمين و پيشبرد زندگي آنان صرف مي شد، به آنها مي بخشيد.