امام ابوالحسن الهادي عليه السلام شيعيان خود و ساير مسلمين را از ارتباط با اين گروه غلات بي دين بر حذر داشت و اين نامه را به علي بن محمد بن عيسي نوشت:

«خداوند قاسم يقطيني را لعنت كند، و خداوند علي بن حسكه ي قمي را از رحمت خود دور بدارد ، به راستي كه شيطاني خود را به قاسم وانمود كرده و او را فريفته و سخنان فريبنده اي را به او القاء مي نمايد...» [1] .

امام هادي عليه السلام به عبيدي نامه اي نوشت و او را از گمراهيهاي اين غلات بر حذر فرمود و بر بيزاري از ايشان دعوت كرد، در نامه ي امام چنين آمده است:

«من در پيشگاه خدا از فهري و حسن بن محمد بن باباقمي بيزارم و تو نيز از آنها بيزار باش، كه من، تو و همه ي دوستانم را از آنها بر حذرمي دارم و آنها را لعنت مي كنم لعنت خدا بر آنها باد! اين دو نفر مي خواهند به وسيله ي ما هستي مردم را ببلعند، آشوبگران مردم آزارند، خداوند ايشان را بيازارد، خداوند نفرينش را بر آنها نازل كند و ايشان را به رو در (آتش) فتنه بيفكند. ابن بابا گمان مي كند كه من او را مبعوث كرده ام و او باب من است، خدا او را لعنت كند، شيطان او را مسخره كرده و فريب داده است خداوند هر كه را كه سخن او را قبول كند از رحمت خود دور گرداند. يا محمد اگر توانستي سر او را با سنگ بشكني، بشكن كه او مرا آزرده است، خداوند او را در دنيا و آخرت بيازارد...» [2] .



[ صفحه 472]



اين نامه از ميزان ناراحتي و تأثر امام عليه السلام از دست اين غلات بي دين كه در صفوف شيعه براي ربودن اموالشان نفوذ كرده بودند پرده بر مي دارد.