پس از وفات امام موسي بن جعفر عليهماالسلام در صحنه ي زندگي مسلمين گروهي از شيعه به نام «واقفيه» پيدا شدند و وفات امام موسي عليه اسلام را انكار كردند و مدعي شدند كه او به آسمان بالا رفته است همان طوري كه عيسي بن مريم رفت و سران اين گروه بدين جهت اين عقيده را ابراز مي كردند كه اموال زيادي از حقوق شرعيه مربوط به امام موسي عليه السلام نزد ايشان بود و آنها را اختلاس كرده بودند و پس از شهادت امام هفتم به امام رضا عليه السلام ندادند اين گروه در مبارزه و مخالفت با شيعه همچنان پا برجا ماندند، و از طرف آنها به شيعيان اذيت و آزار مي رسيد به حدي كه شيعيان آنها را «ممطوره» ناميدند از باب تشبيه بر سگهاي باران خورده كه بين مردم راه مي روند و هر كه نزديك آنها شود نجس مي شود، و اين گروه واقفيه در نجس بودن و زيان رساندن به شيعه نيز اين چنين بودند.

به هر حال، يكي از شيعيان درباره ي آنها نامه اي به امام عليه السلام نوشته كه در آن نامه چنين آمده است:

فدايت شوم بر اين گروه «ممطوره» در نماز نفرين كنم؟ يعني آيا لعن آنها در دعاي دست جايز است؟. امام عليه السلام فتواي جواز دادند [1] .