بعضي از اصحاب ائمّه، چنان فاني در امام و مطيع حجّت خدا و آيينه امام نما بودند كه سخنان و اعمال و نوشته هايشان مورد تأييد كامل امامان بود. همچنان كه امام صادق(ع) بعضي از اصحاب خود را تأييد مطلق مي كرد و مي فرمود كه در مسجد بنشينند و براي مردم فتوا دهند، امام هادي(ع) نيز از اين گونه مواضع داشت.

اباجعفر الجعفري مي گويد: نوشته «يومٌ و ليلةٌ» را كه تدوين يونس بن عبدالرحمان بود، خدمت امام هادي(ع) بردم. امام همه آن را مرور كرد و سپس فرمود:

«هذا ديني و دينُ آبائي، وَ هُو الحَقُّ كُلّه [1] ؛ آنچه در اين نوشته است، دين من و پدران من است و همه آن حق و درست است».

معيار اينكه كسي اين گونه مورد تأييد امام معصوم قرار مي گيرد و نوشته او صد در صد درست شمرده مي شود، آن است كه او علم و معارف و دين شناسي خود را از مجراي درستي آموخته و با حجت الهي منطبق بوده است، در نتيجه سخن و نوشته و دستور او، كلام امام يا فرمان ولي خدا محسوب مي شود.(شبيه تعبير و تأييدي كه امام راحل درباره آثار شهيد مطهري داشت و همه آنها را مفيد مي دانست).

هر كه با حجت خدا هماهنگ و هم خط باشد، او هم حجت و مورد وثوق و اطمينان مي شود، و هر كس گفته ها و نقل ها و ادعا هايش منطبق با امام كه حجت الهي است نباشد، از درجه اعتبار مي افتد.

درسي كه از اين نقل ها و مواضع و روش حضرت عبدالعظيم و اطمينان امام به عثمان بن سعيد و يونس بن عبدالرحمان مي آموزيم، آن است كه در همه ابعاد زندگي بكوشيم حجت الهي را بشناسيم، خود را بر او عرضه كنيم، از حجت الهي تبعيت داشته باشيم و معيار در درستي و نادرستي حرف ها و عمل ها را در انطباق آنها با «حجت خدا» قرار دهيم.