در همين اوضاع و احوال دولت عباسيان، از اندك تحرك و جنبش علويان، دچار هراس مي شدند و از اين روي آنان را به شديد ترين نحو مجازات مي كردند. يكي از شعار هاي شيعيان، «رضا من آل محمد» بود و منظورشان اين بود كه بهترين شخص از خاندان رسول اكرم امام هادي است. با اين همه، امام با مبارزان شيعه ارتباط هايي داشت و به آنان رهنمودهايي مي داد تا وجدان و اراده امّت مسلمان را برانگيزند و آنان را بر ضد انحراف غاصبان حكومت، به مقاومت و پايداري فراخوانند. [1] .

به موازات اين حركت سياسي، امام با محرومان و بينوايان هم ارتباطي تنگاتنگ داشت و افرادي كه در تأمين معاش دچار مشكلاتي مي شدند و پناهگاهي نمي يافتند و عوامل حكومتي هم از آنان حمايت نمي كردند، پرسش كنان به سوي خانه امام هادي(ع)، راهنمايي مي شدند و آن حضرت آنان را ياري مي فرمود. امام خمس، صدقات، زكات و ديگر اموالي را كه شيعيان از نواحي گوناگون به محضر ايشان تقديم مي كردند، غالباً براي كمك به درماندگان اختصاص مي داد. گاهي امام سرمايه اي را به فقيران مي داد تا با آن به كسب و كار بپردازند و با استقلال اقتصادي، عزّت و آبروي خود را حفظ كنند. مسافران درمانده نيز از امدادهاي اقتصادي امام برخوردار بودند و هيچ گاه حضرت اجازه نداد مسلماني در مدينه گرسنه سر بربالين نهد يا كودك يتيمي به دليل بي سر و ساماني اشك حسرت ريزد. افرادي كه فاقد سلامتي جسماني بودند نيز با كمك هاي امام هادي به زندگي خود ادامه مي دادند و هرگاه حضرت پولي نداشت، از افراد معتبر مبلغي را قرض مي گرفت و در اختيار نيازمندان مي نهاد و اجازه نمي داد گرفتاران مزبور سرگردان و افسرده شوند. [2] .