همان گونه كه گذشت، خلافت به سان گويي در دست خلفاي سست عنصر عباسي در آمده بود كه براي دست يافتن به آن، از ريختن خون يكديگر باكي نداشتند. بيشتر وقتشان صرف عياشي مي شد و در دارالخلافه اسلامي، بزم شراب مي آراستند، لباسهاي زربفت مي پوشيدند، كاخهاي تجملاتي بنا مي كردند و هزاران كنيز در حرمسراي خود داشتند.

در نتيجه، از امور زمامداري باز مي ماندند. برپايي محافل بزم در دوران متوكل به اوج خود رسيده بود. او مبالغ گزافي را صرف مجلس آراييهاي شبانه خود مي كرد. متوكل بخش گسترده اي از بيت المال را به خوش گذرانيهاي خود اختصاص داده بود و هيچ زماني، مخارج و بذل و بخششهاي بي حساب و كتاب، به اندازه دوران خلافت متوكل نبود. [1] .

آنان براي پر رونق كردن مهمانيهاي خود، از آوازه خوانها بهره مي جستند و آن قدر در اين مسير زياده روي مي كردند كه بي عفتي در بين مردم كوچه و بازار نيز رخنه كرد.