امام با استفاده از فرصتهاي مناسب، با نامشروع معرفي كردن عباسيان، مسلمانان را از هرگونه همكاري با آنان ـ مگر در موارد ضرورت ـ برحذر مي داشت و با اين كار، چهره ي اين جرثومه هاي فساد را براي مردم بيشتر آشكار مي كرد.

«محمد بن علي بن عيسي» كه از كاركنان دولت عباسي است، در نامه اي به امام هادي (عليه السلام) نظر ايشان را درباره ي كار كردن براي بني عباس و پول گرفتن از آنان در مقابل كار، جويا مي شود. امام در پاسخ او مي نويسد: «آن مقدار از همكاري كه به جبر و زور صورت گرفته، اشكال ندارد و خداوند عذرپذير است، ولي به جز آن، ناروا و ناپسند است. ناگزير اندكش بهتر از افزودنش است.»

او دوباره براي روشن تر شدن مطلب به امام مي نويسد كه انگيزه ي او از همكاري با آنان فقط يافتن راهي براي ضربه زدن به آنها و تشفي خاطر است. امام پاسخ مي دهد: «در چنين صورتي، همكاري با آنها نه تنها حرام نيست، بلكه پاداش و ثواب نيز دارد». [1] .

در اين روايت، امام آشكارا، روش مبارزه را براي اين فرد تبيين كرده و به خوبي براي او و ديگر شيعيان روشن مي سازد كه دستگاه حاكم از كوچك ترين مشروعيتي برخوردار نيست و مي توان از بودجه ي خودش براي ضربه زدن و مبارزه با آنها بهره برد.