امام هادي عليه السلام در نيمه ذي الحجه سال 212 هجري در اطراف مدينه در محلي به نام «صريا» [1] به دنيا آمد. پدرش پيشواي نهم، امام جواد عليه السلام و مادرش بانوي گرامي «سمانه مغربيه » است كه زني با فضيلت، شب زنده دار و با تقوا بود. آن حضرت در سال 220 ه.ق در 8 سالگي، پس از شهادت پدر گرامي اش به امامت رسيد. امام علي النقي عليه السلام در طول 33 سال امامت خويش، با چند تن از خلفاي عباسي هم عصر بود؛ كه به ترتيب عبارتند از:

1 - معتصم، برادر مامون (217 - 227)

2 - واثق، پسر معتصم (227 - 232)

3 - متوكل، برادر واثق (232 - 248)

4 - منتصر، پسر متوكل (6 ماه)

5 - مستعين، پسر عموي منتصر (248 - 252)

6 - معتز، پسر ديگر متوكل (252 - 255)

امام هادي عليه السلام در زمان خليفه ي آخر و به دست عوامل وي مسموم گرديده و به شهادت رسيد و ايشان را در شهر سامرا و در خانه ي خود به خاك سپردند.

به مناسبت ميلاد آن حضرت به شيوه هاي رهبري ايشان در عصر تاريك 6 تن از خلفاي جائر عباسي نگاهي مي اندازيم و محورهاي مهم اقدامات آن امام همام را در مدت امامت و رهبري امت مورد بررسي قرار داده و با استفاده از منابع تاريخي و شواهد موجود، تصميمات مدبرانه و مواضع حكيمانه ي ايشان را در تنوير افكار شيعيان و در برابر گروه هاي منحرف داخلي بازشناسي مي كنيم.