وي، خادم امام رضا (ع) و از شيعيان مخلص و مؤمنان به ولايت اهل بيت (ع) بوده و در كتب رجال، او را جزء اصحاب مخصوص و صاحب سر حضرت رضا، جواد و هادي (ع) برشمرده اند.

از بعضي روايات برمي آيد كه او وكيل حضرت جواد (ع) نيز بوده است؛ مانند روايتي كه حضرت در پايان آن به او فرموده اند:

«اعمل في ذلك برأيك، فإن رأيك رأيي و من أطاعك أطاعني [1] .

در آن مسئله مطابق نظر خودت عمل كن. پس همانا رأي تو رأي و نظر من است و كسي كه از تو پيروي كند از من پيروي نموده است». [2] .

از خيران روايات و مسائل فراواني در موضوعات مختلف برجاي مانده كه آنها را از حضرت جواد (ع) و هادي (ع) روايت كرده است. يكي از آن روايات نص بر امامت حضرت هادي (ع) مي باشد و هنگامي بيان شده كه خيران در خدمت و ملازم آن حضرت بوده و امام جواد (ع) در بستر بيماري قرار داشتند و اندكي بيشتر از عمر شريفشان باقي نبود.

در آن هنگام، شخصي از جانب امام (ع) نزد خيران مي آيد و به او مي گويد: مولايت به تو سلام مي رساند و مي فرمايد: همانا من درمي گذرم و امر امامت به فرزندم علي واگذار مي شود. امامت او بعد از من بر شما واجب است، همان گونه كه امامت من بر شما واجب بود بعد از پدرم تا به رسول خدا (ص) برسد.

آري، همان گونه كه بيان شد، خيران از اصحاب نزديك امام جواد و هادي (ع) بوده و ارادت و اخلاصش به اين خاندان قابل توصيف نيست.

نقل شده: زماني خيران در راه سفر حج به مدينه رسيد و در آن شهر توانست خدمت امام جواد (ع) مشرف شود. در آن هنگام حضرت (ع) بالاي ايوان و دكه اي نشسته بودند و خيران با ديدن هيبت و جلال ايشان، چنان دهشت و دلهره اي احساس كرد كه متوجه پله هاي ايوان نشد تا اينكه حضرت (ع) اشاره نمود و او را متوجه ساخت. بعد از آنكه از پله ها بالا رفت و سلام نمود، دستان مبارك امام جواد (ع) را گرفت و پس از بوسيدن بر ديدگانش قرار داد و نشست و تا مدتي بي اختيار دستان حضرت را به جهت هيبت و دهشتي كه از ايشان در دل احساس كرده بود، نگاه داشت تا اينكه دلش آرام گرفت و دست امام (ع) را رها كرد. [3] .