شيخ طوسي او را از اصحاب امام جواد و امام هادي (ع) برمي شمارد [1] و نجاشي مي گويد: كتاب «البشارات» از او است. [2] كشي به سند خود از محمد بن ابراهيم بن مهزيار نقل مي كند كه گفت: «پدرم هنگام مرگ، اموالي به من سپرد و علامت و نشانه اي كه جز خداوند آن را نمي دانست، به من داد و گفت: هر كس اين نشانه را گفت، اموال را به او واگذار كن. محمد مي گويد: من نيز به بغداد رفتم و در كاروان سرايي منزل گرفتم. روز دوم پيرمردي آمده، در را كوفت. به غلامم گفتم: ببين چه كسي است. او بيرون رفت و برگشت و گفت: پيرمردي بر در است. من هم به او اجازه دادم داخل شود و او داخل شد و گفت: من «عمري» هستم، اموالي را كه نزد خودت داري، به من بده و سپس مقدار اموال و نشانه را گفت. من نيز اموال را به او پرداختم. [3] .

اين روايت دليل بر آن است كه ابراهيم بن مهزيار وكيل امام (عجل الله تعالي فرجه الشريف) در گرفتن حقوق شرعيه بوده است و طبيعتاً امام (عجل الله تعالي فرجه الشريف) كسي را وكيل قرار مي دهد كه ثقه و امين و عادل باشد.