وي از اصحاب امام جواد و امام هادي (ع) شمرده شده و نزد آن دو بزرگوار منزلت و مقام والايي داشته است. شيخ مفيد او را از زمره ي فقيهان برجسته و شخصيت هاي تراز اول دانسته كه عالم به حلال و حرام الهي بود و راهي براي مذمت و طعن بر آنان وجود نداشت. [1] .

شيخ طوسي نيز به هنگام بحث از سفرا و وكلاي ممدوح امامان (ع)، از حسن بن راشد به عنوان وكيل امام هادي (ع) نام برده و نامه هاي آن حضرت را به او ياد آور شده است. [2] .

شيخ طوسي نقل مي كند كه: امام هادي (ع) در سال 232 به علي بن بلال نوشت:

«به نام خداوند بخشنده مهربان

در نزد شما خدا را ستايش مي كنم و او را بر بخشندگي و منت ديرينش سپاس مي گويم و بر پيامبرش محمد و آل او ـ كه صلوات و رحمت خدا بر ايشان باد ـ درود مي فرستم. من، ابوعلي [راشد] را به جاي حسين عبد ربه نصب كردم و او را ـ كه فضل و ايمان بي نظيرش را مي شناسم ـ امين خود قرار دادم و مي دانم كه تو بزرگِ ديار خود هستي. دوست داشتم به تو احترام گذارم و در اين باره به تو نامه بنويسم. پس، از او پيروي كن و همه حقوق پيش خود را به او بسپار و اصحاب مرا نيز بر آن ترغيب كن و ايشان را در اين باره چنان آگاه ساز كه به ياري او برخيزند كه اين، رعايت احترام كامل ما و محبوب پيش ما خواهد بود و در برابر آن، از جانب خدا اجر و پاداش خواهي داشت كه خدا به رحمت خود، بهترين بخشش و پاداش خود را به هر كه خواهد، مي دهد. در پناه خدا باشي!

اين نامه را با خط خود نوشتم و بسيار خدا را سپاسگزارم». [3] .

محمد بن فرج، مي گويد: «در نامه اي به امام هادي (ع) از ابوعلي و... پرسيدم؟ امام (ع) در پاسخم نوشت: از ابن راشد ـ كه رحمت خدا بر او باد ـ ياد كردي. او سعادتمندانه زندگي كرد و شهيد از دنيا رفت...» [4] .