وي، در سن جواني و در حالي كه يازده سال از عمرش مي گذشت، افتخار شاگردي امام دهم (ع) را پيدا كرد [1] و در اندك زماني از آن چنان رشد و تعالي اي برخوردار شد كه امام هادي (ع) از او به عنوان «ثقه» و «امين» خود ياد مي كرد.

احمد بن اسحاق قمي مي گويد: «به محضر امام هادي (ع) رسيدم و عرض كردم: سرورم! كار من طوري است كه گاهي (در منزل) هستم و گاهي نيستم، زماني هم كه هستم، دسترسي به شما برايم ميسر نيست. (در چنين مواقعي) گفتار چه كسي را بپذيريم و دستور چه كسي را فرمان بريم؟

امام (ع) فرمود: ابوعمرو، ثقه و امين من است. هر چه به شما بگويد، از سوي من گفته و هرچه به شما القا كند، از ناحيه ي من القا كرده است. وي مي گويد: بعد از شهادت امام هادي (ع)، روزي خدمت فرزند بزرگوارش امام حسن عسكري (ع) رسيدم و همان سؤال را كردم. در پاسخ فرمود: اين ابوعمرو كه ثقة و امين است، هم مورد وثوق امام هادي (ع) و هم مورد وثوق من در زندگي و مرگ است. پس آنچه به شما مي گويد و آنچه به شما مي رساند، از من مي رساند. [2] اين روايات منزلت والاي ابوعمرو و موقعيت برجسته ي او را نزد ائمه اطهار (عليهم السلام) نشان مي دهد و دليل علم، فضل و امانت در فتواي او است و حاكي از آن است كه او مرجع فتوا و بيان احكام بوده است.