بازگشت

قيام هاي علويان


يكي از نگراني هاي فرمانروايان عباسي در آن روز، شورش علويان بود، كه عباسيان در برابر آن موضعي قاطعانه مي گرفتند تا پيش از رشد و گسترش، آن را در نطفه خفه كنند و بقاياي آن را تعقيب نموده و از بين ببرند.

در آن هنگام، دولت عباسيان به علت سياست ظالمانه ي خود، دچار ناتواني و گسيختگي شده بود و از اندك جنبش علويان به هراس مي افتاد. از اين روي، مقابل آنان روشي خشن پيش مي گرفتند و شورشيان را با بدترين شكنجه ها آزار مي دادند.

شورشيان علوي اگر در خود احساس قدرتي مي كردند و پيرواني فراهم مي آوردند، در مي يافتند كه بايد برنامه اي تهيه كنند و نقشه اي طرح نمايند تا بر ضد حكمرانان فاسد و منحرف، قيام كنند. در بيشتر شورش ها با شعار رضا از آل محمد مردم را فرامي خواندند و منظورشان از آن شعار، بهترين شخص از آل محمد صلي الله عليه و آله و سلم بود و به اعتقاد آنان در آن زمان كسي بهتر از حضرت امام هادي عليه السلام وجود نداشت. [1] .


پاورقي

[1] پيشوايان ما، ص 260.