بازگشت

معجزات حضرت امام هادي


زني به نام زينب كبرا ادعا كرد كه من زينب، دختر علي بن ابي طالب هستم. او را نزد متوكل بردند. متوكل، حضرت هادي (عليه السلام) را احضار كرد كه به حرف هاي آن زن گوش دهد و بفهمد كه آن زن، راست مي گويد يا دروغ.

حضرت هادي (عليه السلام) فرمود: «اين زن دروغ مي گويد؛ زيرا اگر راست مي گويد بايد حيوانات درنده و وحشي، گوشت اين زن را نخورند، براي اينكه گوشت اولاد فاطمه (عليهاالسلام) البته اولاد بدون واسطه ي فاطمه (عليهاالسلام) بر حيوانات درنده و گوشت خوار حرام است.

متوكل كه دنبال بهانه اي براي از بين بردن حضرت



[ صفحه 29]



هادي (عليه السلام) بود و اين فرصت را غنيمت دانست. به حضرت گفت: اگر شما اين گونه مي فرماييد اول خود شما بايد پيش اين حيوانات درنده ي وحشي برويد و بعد اين زن مي رود.

حضرت هادي (عليه السلام) قبول كرد و رفت، شيران با كمال تواضع اطراف آن بزرگوار حلقه زدند و حضرت آنان را با كمال آرامش نوازش مي كرد. وقتي حضرت هادي (عليه السلام) از نزد شيران به سلامت بيرون آمد، آن زن به دروغ خود اعتراف كرد؛ ولي متوكل مي خواست آن زن را پيش شيران بيندازد كه مادر متوكل آن زن را شفاعت كرد. [1] .

امام هادي (عليه السلام) روايت شده است كه فرموده اند: «هر كه از خدا بترسد و تقوا پيشه كند همه از او مي ترسند و از او حساب مي برند و هر كس از خداوند اطاعت كند همه از او اطاعت مي كنند.» اين جمله، جمله اي است كه با تجربه ثابت شده است. علاوه بر اينكه آيات و روايات زيادي اين جمله را تأييد مي كنند.

خداوند متعال مي فرمايد: «همانا كساني كه ايمان به خدا



[ صفحه 30]



دارند و كار نيك انجام مي دهند، خداوند محبت آنها را در دل ها مي ريزد. و همه از آنها اطاعت مي كنند.»

امام صادق (عليه السلام) مي فرمايد: «هر كس رابطه ي خود و خداي خود را درست كند، پروردگار عالم، دنيا و آخرت او را اصلاح مي كند.»

امام دوم مي فرمايد: «هر كس بدون اينكه طايفه اي داشته باشد، شخصيت و ابهت در ميان مردم بخواهد، بدون اينكه قدرت و سلطه اي داشته باشد بايد از گناه دوري كند و لباس عزت و اطاعت خداوند بپوشد.»

رسم متوكل اين بود كه هنگامي كه امام هادي (عليه السلام) وارد مي شد، فوق العاده به امام احترام مي گذاشت، حتي دستور داده بودند كه همه در مقابل امام متواضع باشند. حسودان به متوكل گفتند كه تو به دست خودت، خلافت را از بين مي بري. تا اينكه متوكل دستور داد كه كسي به حضرت هادي (عليه السلام) احترام نگذارد، حتي هنگامي كه وارد مي شود كسي به او اعتنا نكند. هنگامي كه حضرت (عليه السلام) وارد شد همه به او احترام گذاشتند و از آمدنش استقبال كردند. وقتي كه امام هادي (عليه السلام)



[ صفحه 31]



از آنجا رفتند همه از خود مي پرسيدند: چه شد؟! همه از يكديگر مي پرسيدند: جرا بلند شدي و چرا استقبال كردي؟!

كاتب «معتر» مي گويد: شبي پيش متوكل رفتم و او را ناراحت ديدم. متوكل به چند نفر از غلامان ترك خود دستور داده بود كه حضرت هادي (عليه السلام) را بياورند و مرتب زير لب مي گفت: او را مي كشم، بدن او را مي سوزانم.

ناگهان حضرت هادي (عليه السلام) با كمال شهامت و وقار وارد شد. متوكل تا چشمش به حضرت هادي (عليه السلام) افتاد، بلند شد، استقبال كرد، تواضع كرد، با گفتن يابن رسول ا... خوش آمد و به آن حضرت احترام فراواني كرد، صورت حضرت هادي (عليه السلام) را بوسيد و پهلوي خود نشاند، و پرسيد: اين وقت شب كجا بوده ايد؟ حضرت فرمودند: «تو دنبالم فرستاده اي.» گفت: دروغ گفته اند؟ آنگاه به ما گفت كه ايشان را همراهي كنيد و ما با احترام خاص امام هادي (عليه السلام) را به خانه رسانديم.

از ابوهاشم جعفري روايت شده كه گفت: به مولاي خود امام هادي (عليه السلام) شكايت كردم كه وقتي از خدمت آن حضرت



[ صفحه 32]



از سر من رأي مرخص مي شوم و به بغداد مي روم، دوباره شوق ملاقات با آن حضرت را پيدا مي كنم و مي خواهم برگردم. ديگر نمي توانم چون من يك يابوي پير دارم او هم كه ضعيف است و نمي توانم اين همه راه را برگردم از آن حضرت خواستم كه دعايي بخواند براي قوت من براي زيارتش. حضرت هادي (عليه السلام) فرمود: «خداوند تو را قوت دهد و يابوي تو را قوت دهد. بعد از اين كه حضرت، دعايي براي آن پيرمرد كرد چنان شد كه وقتي ابوهاشم نماز صبح در بغداد مي خواند و بر روي يابوي خود سوار مي شد و آن همه مسافت ما بين بغداد و سامره را طي مي كرد، همان وقتي كه مي خواست امام را ببيند به سامره مي رسيد و اگر مي خواست، همان روز به بغداد بر مي گشت و اين از دلايل عجيبي بود كه مشاهده مي شد و به آن معجزه مي گفتند و مي گويند.

قطب راوندي روايت كرده كه عده اي از اهل اصفهان روايت كرده اند: مردي بود در اصفهان كه او را عبدالرحمن مي ناميدند و او مذهب شيعه داشت و به او گفتند: به چه دليل تو مذهب و دين شيعه را انتخاب كردي و امامت امام علي النقي (عليه السلام) را



[ صفحه 33]



قبول كرده اي؟ گفت: به جهت معجزه اي كه از او مشاهده كرده ام و حكايت آن چنين بود: من مردي فقير و بي چيز بودم. با اين حال صاحب زبان و جرئت بودم. در يكي از سال ها مردم اصفهان مرا با عده اي كه ظلم كرده بودند اشتباهي به نزد متوكل فرستادند، وقتي كه ما نزد متوكل رفتيم و كنار در خانه ي او ايستاده بوديم كه دستور داد ما را به محضر علي بن محمد (عليهماالسلام) ببرند، من از شخصي كه در كنار ما ايستاده بود، پرسيدم: اين مرد كيست. كه متوكل ما را نزد او مي فرستد؟ آن شخص گفت: او مردي است از علويون كه رافظه (طايفه اي در قديم) او را امام مي دانند، پس از آن گفت: ممكن است متوكل مي خواهد با اين نقشه او را به قتل برساند. من با خودم گفتم كه از جاي خودم حركت نمي كنم تا اين مرد خودش بيايد و او را مشاهده كنم. بعد از مدتي شخصي سوار بر اسب آمد و در كنار ما پياده شد، ديدم كه مردم براي احترام گذاشتن به او يك صف در سمت راست او و يك صف در سمت چپ او درست كردند و به او نگاه مي كردند و هنگامي كه چشم هاي من به او خيره شد و او را ملاحظه كردم يك دفعه محبت او بر دلم افتاد. بعد



[ صفحه 34]



شروع كردم به دعا كردن كه خداوندا! شر متوكل خائن را از او دور بگردان و امام هادي (عليه السلام) از ميان جمعيت عبور مي كرد؛ در حالي كه نگاهش به يال اسب خود بود و به جاي ديگري نگاه نمي كرد تا اينكه به من رسيد و من هم مشغول دعا كردن بودم و وقتي كه به من رسيد رو به من كرد و گفت: «خداوند دعايت را مستجاب كند و مال و اولادت را زياد كند.» وقتي كه من اين سخن را از امام هادي (عليه السلام) شنيدم تنم به لرزه افتاد، در ميان دوستانم به زمين افتادم و دوستانم از من پرسيدند: چه شده است كه حالت خراب شده؟ گفتم: خير است و حال خودم را به كسي نگفتم. وقتي كه به اصفهان برگشتم خداوند مال فراواني به من عطا كرد و امروز من هر چه در خانه دارم به هزار هزار دينار مي ارزد به جز اين ها خداوند به من ده اولاد هم داده است و عمرم هم از هفتاد سال بيشتر شده است و من امامت كسي را قبول دارم كه از دل من خبر دارد و دعايش در حق من مستجاب شده است. [2] .

شيخ طبرسي از ابوالحسن سعيد بن سهل بصري روايت



[ صفحه 35]



كرده كه جعفر بن قاسم هاشمي گفت: در سر من رأي بودم كه ناگهان ابوالحسن امام علي النقي (عليه السلام) او را ديد كه در يكي از راه هاي سر من رأي حركت مي كرد و فرمود: «اي جعفر تا كي در خواب مي ماني؟! آيا وقت آن نرسيده كه از خواب غفلت بيدار شوي» جعفر گفت: آنچه را كه امام هادي (عليه السلام) فرمود، شنيدم و رفتم. سپس بعد از چند روز مرا به يك مهماني دعوت كردند كه خليفه براي يكي از اولاد خودش گرفته بود و حضرت امام علي النقي (عليه السلام) را نيز دعوت كرده بودند. وقتي كه آن حضرت وارد ميهماني شد همه به علت احترامي كه براي امام هادي (عليه السلام) قائل بودند سكوت كردند؛ ولي جواني در آن مجلس نشسته بود كه ساكت نشد؛ بلكه شروع كرد به خنديدن. حضرت هادي (عليه السلام) رو به او كرد و گفت: «اي كسي كه دهانت را به خنده پر مي كني و از ذكر خداوند غافلي تو بعد از سه روز از اهالي قبور مي شوي.» راوي گفت: ما با خود گفتيم: اين دليل خوبي است تا ببينيم چه مي شود. آيا امام هادي (عليه السلام) راست مي گويند يا نه؟ آن جوان بعد از شنيدن اين كلام حضرت ساكت شد، غذايش را خورد، از مجلس بيرون آمد و به خانه ي



[ صفحه 36]



خود رفت. روز بعد شنيديم كه آن جوار بيمار شده و در روز سوم اول صبح از دنيا رفت و در شب همان روز به خاك رفت و از اهل قبور شد.

سعيد روايت مي كند: در مهماني يكي از اهالي سر من رأي نشسته بوديم و امام هادي (عليه السلام) هم در آن مجلس حضور داشت. در ميان جمعيت يك مرد از جاي خود بلند شد و شروع كرد به بازي كردن و مزاح نمودن؛ ولي ملاحظه ي امام هادي (عليه السلام) را نكرد بعد امام هادي (عليه السلام) به جعفر رو كرد و گفت: «همانا اين مرد از اين غذاها و ميوه ها نمي خورد و به اين زودي خبر بدي براي مرد مي آورند كه ميهماني بر او خراب مي شود.» بعد از چند لحظه غذاها را آوردند كه مشغول خوردن شوند جعفر با خود گفت: اين دفعه امام هادي (عليه السلام) اشتباه كرده چون خبري نشد و مرد مي خواهد غذا را بخورد. در همين لحظه بود كه مرد غذا را با دست خود برداشت و به دهان خود رساند قبل از اينكه غذا را وارد دهان خود كند، غلامش آمد و گفت: سرورم خود را به مادرت برسان كه از بالاي پشت بام افتاده است و در حال مرگ است، جعفر



[ صفحه 37]



هنگامي كه مشاهده كرد كه مرد غذا را تا دهان خود آورد؛ ولي نخورد، گفت: به خدا قسم ديگر در كارهاي امام هادي (عليه السلام) شك نخواهم كرد و خود را از ديني كه داشتم رها كردم و به دين امام هادي (عليه السلام) ملحق شدم.

قطب راوندي از ابن منصور روايت كرده است كه مي گفت: در روستاي ربيعه كاتبي بود. اين كاتب نصراني از اهل كفر تواثا (نام روستايي در فلسطين) بوده نام او يوسف بن يعقوب بود و بين او و پدرم صداقت و دوستي بود. وقتي كه پيش پدرم آمد، پدرم از او پرسيد: چرا اين موقع آمده اي؟ گفت متوكل مرا مي خواهد ببيند و نمي دانم براي چه؟

كاتب به پدر من گفت: من سلامتي خود را از خدا به قيمت صد اشرفي خريدم و آن پول را با خود برداشته ام كه به امام هادي بدهم. پدرم به او گفت: در اين كار موفق شوي. سپس آن نصراني از خانه ي ما بيرون و به سوي متوكل رفت و بعد از چند روز به سوي ما برگشت. هنگامي كه او وارد خانه ي ما شد خيلي خوشحال و شاد بود، پدرم از او پرسيد: چه شده است كه اين طور خوشحال شده اي؟



[ صفحه 38]



گفت: به سر من رأي رفتم و من هرگز به سر من رأي نرفته بودم. هنگامي كه به آنجا رسيدم با خود گفتم: بهتر است كه زودتر اين صد اشرفي را به امام هادي (عليه السلام) برسانم قبل از اينكه پيش متوكل بروم و قبل از آن كه كسي مرا بشناسد و دليل آمدن مرا به اينجا بفهمد. در سر من رأي در حال گشتن، دنبال خانه ي امام بودم كه فهميدم متوكل نمي گذارد امام از خانه خارج شود و او در خانه ي خود زنداني شده است و حق بيرون آمدن را هم ندارد و كسي هم نمي تواند به او سر بزند. پس با خودم گفتم: چه كار كنم من يك مرد نصراني هستم اگر در مورد خانه ي امام هادي (عليه السلام) سؤال كنم در امان نيستم چون احتمال دارد خبر آمدن من به متوكل برسد و اين باعث مي شود كه من از آن چيزي كه مي ترسيدم به سرم بيايد. مدتي در گوشه اي نشستم و به اين كارها فكر كردم به اين كه چه طور خانه ي امام هادي (عليه السلام) را پيدا كنم بدون اينكه از كسي بپرسم. يك دفعه در دلم افتاد كه سوار خر خودم شوم و مقداري در شهر بگردم و بعد بگذارم خرم به هر طرفي كه رفت، برود و به ميل خود خانه ي امام هادي (عليه السلام) را پيدا كند. سپس پول هايم را در داخل كاغذي



[ صفحه 39]



گذاشتم و درون كيسه ي خود گذاشتم و سوار بر خرم شدم و آن حيوان به ميل خود حركت كرد و رفت و از سر كوچه و بازار گذشت تا به كوچه اي رسيد. جلوي يك خانه ايستاد. من تلاش كردم كه خر را از آنجا حركت دهم؛ ولي اصلا از جاي خود ديگر حركت نكرد، به غلام خودم گفتم كه برو و از اهل اين خانه بپرس كه اين خانه، مال كيست. غلام رفت و چند دقيقه ي بعد آمد و گفت: مي گويند اينجا خانه ي حضرت هادي (عليه السلام) است، گفتم: ا... اكبر. به خود گفتم: اين دليل برايم كافي است. ناگهان يك خادم سياهي از خانه خارج شد و به من گفت: تويي يوسف پسر يعقوب؟ به من گفت: از خر خود پايين بيا. من پياده شدم و به من گفت: بنشين اينجا و منتظر باش. اين هم دليل ديگري براي اينكه اين خادم، اسم مرا مي دانست؛ چون در اين شهر كسي مرا نمي شناخت و من هرگز داخل اين شهر نشده بودم. بعد از چند دقيقه اي خادم از خانه بيرون آمد و به من گفت: صد اشرفي كه در كاغذ كرده اي و در كيسه گذاشته اي بيار اينجا. من پول را به غلام دادم و پيش خودم گفتم: اين هم سه.

خادم دوباره برگشت و به من گفت: وارد خانه شو. من



[ صفحه 40]



داخل خانه رفتم و به محضر مبارك حضرت رسيدم. هنگامي كه داخل شدم امام هادي (عليه السلام) تنها در خانه نشسته بود. به من فرمود: «اي يوسف؟ آيا وقت هدايت تو نرسيده است؟» گفتم: اي مولاي من! رسيده است و من به اندازه ي كافي امروز دليل و برهان ديدم؛ ولي فقط در حد كفايت. حضرت فرمود: «واي بر تو اي يوسف! تو اسلام نخواهي آورد، اما پسر تو مسلمان مي شود و او از شيعه ي ماست. اي يوسف! همانا گروهي فكر مي كنند كه دوستي ما و ولايت ما بر آنها ضرر و زيان دارد و نفعي براي امثال تو ندارد؛ ولي به خدا قسم كه براي امثال تو فايده دارد. اي يوسف! بلند شو و برو به سوي آنچه براي آن تا اينجا آمده اي.» يوسف گفت: رفتم به سوي متوكل و به آنچه مي خواستم، رسيدم و بعد برگشتم. راوي گفت: من بعد از اينكه يوسف از دنيا رفت پسرش را ديدم. به خدا قسم كه او ملمان و شيعه ي خوبي شده بود و به من خبر داد كه پدرش در حالي كه به دين نصرانيت بود از دنيا رفت و اسلام نياورد؛ ولي من دين شيعه را قبول دارم، مولاي خود، امام هادي (عليه السلام) را دوست دارم و به آن اعتقاد دارم.



[ صفحه 41]




پاورقي

[1] اصول كافي، ج 1، ص 320.

[2] منتهي الآمال.