امام هادي عليه السلام در سال 212 ق. روز نيمه ي ماه ذي حجه، تولد يافت [1] و با ولادت مباركش جمال جميل حضرت حق را متجلي ساخت.

پدر بزرگوارش، حضرت امام محمدتقي، جواد الائمه، نهمين پيشواي پاكان، اسم مقدس علي را براي پسر پاكش انتخاب كرد چنان كه پيش از آن خدا و رسولش همان نام نورآفرين را براي او برگزيده بودند، چنين بود كه اسم اعظمي ديگر بر اسماي اعظم خدا افزوده شد.

علاوه بر هادي، القاب ديگري نيز براي امام علي النقي ذكر كرده اند كه هر كدام مي تواند مفسر آيتي از اين كتاب ناطق و نور خالق باشد، لقب هاي گويا و پر معنايي چون:

فتاح، مرتضي، ناصح، نجيب، عالم، فقيه، امين، مؤتمن، طيب، صادق، دليل و نقي.



[ صفحه 17]



اسم مادر امام عليه السلام - آن مهد هدايت و فضيلت - نيز در منابع اسلامي، متعدد ذكر شده، تو گويي يك اسم يا يك كلمه نمي توانست معرف آن بانوي بزرگ باشد، اسم هايي چون: سمانه، سوسن، غزاله، عاتكه و....

بيش از هفت بهار از عمر امام هادي عليه السلام نگذشته بود كه نهمين آفتاب امامت، امام جواد عليه السلام در شفق شهادت، چشم از جهان بربست تا، فلق فرداي قيامت را، مادرش فاطمه زهرا عليهاالسلام هر چه دل انگيزتر و جان سوزتر برفروزد.

با شهادت امام جواد عليه السلام، امام هادي عليه السلام در حالي كه در حدود هفت سال از عمر مباركش مي گذشت، به مقام شامخ امامت رسيد و با وجود آن در ظاهر به سن بلوغ نرسيده بود، مركز تمام حركت هاي الهي گشت.

به عنوان تبرك و تيمن و براي اينكه فرات فطرتمان زلال و جوشان باشد و آيينه ي دل را جلا و صفا داده و احتياج جان و نياز روح را جواب صوابي يافته باشيم، راهي جز شناخت انسان هاي كامل و پيشوايان پاك و انوار ناب الهي نيست.

در روزگار امام علي النقي عليه السلام (212 - 254 ق.)شش خليفه ي خون آشام عباسي به ترتيب زير مقام خلافت را اشغال كرده و مشغول عيش و نوش و ستمگستري بودند و هيچ كدام تابش خورشيد هدايت را تاب نمي



[ صفحه 18]



آوردند و با آن نور خدا سر ستيز داشتند:

1 - معتصم، هشتمين خليفه ي عباسي: وي، بابك خرم دين را كه از زمان مأمون عباسي سر به شورش برداشته بود، به وسيله ي عمال خويش دستگير و در شهر سامرا به دار آويخت و هم او بود كه شهر سامرا را مقر سپاهيان و نظاميان قرار داد و كاخ هاي بلندي را در آن شهر برافراشت.

2 - واثق عباسي، خليفه اي ستمگر و سبك سر كه از سال 227 تا 232 ق، خلافت كرد.

3 - متوكل، ستمگري كه در ميان زورمداران بني عباس، از همه بيشتر به آل عدالت عليهم السلام كينه مي ورزيد و 17 بار آستان قدس حسيني را در كربلا ويران كرد.

4 - منتصر عباسي (247 - 248 ق).

5- مستعين عباسي (248 - 252 ق).

6- معتز عباسي (252 - 255 ق)، وي كه چند صباحي فرصت زمامداري يافته بود، دست به جنايت بزرگي زد و با مسموم كردن حضرت هادي عليه السلام او را شهيد و خود را تا ابد مورد لعن و نفرين روشندلان تاريخ گردانيد.