اين عمارت در سال 1310 ق. توسط علامه ميرزا حسين طبرسي معروف به محدث نوري گردآورنده ي آخرين مجموعه ي بزرگ احاديث شيعه (مستدرك الوسائل) ، با تعميرات زيادي انجام پذيرفت، قسمتهايي از كاشيكاري گنبد كه ريخته بود مرمت شد و تاريخ آن در پيشاني گنبد ثبت شده و هشت حجره در جنوب صحن احداث گرديد و پس از هجرت ميرزاي



[ صفحه 88]



شيرازي به سامرا، در يكي از مسافرتهاي ميرزا كه همراه شاگردانش پياده از سامرا بر آستانه ي سيد محمد مشرف گشتند، تعميراتي انجام داده و چند حجره به حجرات صحن افزودند.

مرحوم محلاتي در تاريخ سامرا، در خصوص اين عمارت مي نويسد:

«علامه ي خبير ميرزا حسين نوري، هشت حجره در جنوب صحن شريف و چهار حجره در طرف غرب بنا كرد، در حالي كه پيش از آن، تنها چند كلبه ي كوچكي بود كه عرضشان بيشتر از چهار وجب نبود، و طول صحن شريف بيش از 50 متر، و عرض آن زياده از 28 متر، و درازي اي ديوارش بالاتر از حد قامت يك انسان و دو وجب نمي شد تا اين كه علامه ي نوري قدس سره، آستين همت را بالا زد و گنبد را با كاشيكاري رنگيني پوشاند و بر روي مرقد مطهر ضريحي از پولاد زرد نصب كرد و كف صحن شريف را با سنگ مرمر مفروش ساخت، و ديوارهايش را به مقدار يك قامت با سنگ مرمر مزين كرد و سطح بالاي ديوارها را نيز با آينه هاي نگارين آينه كاري كرد.» [1] .

سپس ميرزا محمد تهراني عسكري، گردآورنده ي مستدرك البحار، صحن شريف را توسعه داده، حجراتي ديگر بدان افزود، در عصر مرجعيت حاج آقا حسين قمي (م 1366 ق) جمعي از مردم خيرخواه تهران



[ صفحه 89]



و ديگر شهرهاي ايران اموال زيادي جهت تعميرات آستانه ي سيد محمد ارسال داشتند، به ويژه بين سالهاي 1380 تا 1384 ق. اين آستانه با شكل باشكوهي تكامل يافت.