وي از دانشمندان شهيد شيعي است كه با عشق مولا علي عليه السلام دلي زنده و چشمي بصير و بينا داشت، روزي متوكل خليفه ي خونخوار عباسي از او پرسيد كه من و دو فرزندم معتز و مؤيد برتر و بهتريم يا علي و امام حسن و حسين؟! ابن سكيت جواب داد كه قنبر غلام علي، از تو و فرزندانت، پيش من برتر و بالاتر است، و شروع كرد به شمردن فضائل حسنين عليهماالسلام، و خليفه كه هيچ تحمل شنيدن حرف حق را نداشت همانجا دستور داد، زبان ابن سكيت را قطع كردند و چنان شكنجه دادند تا شهيد شد. [1] .

برخي را عقيده بر اين است كه گردآوري اشعار كميت اسدي، بزرگ شاعر شهيد شيعي كه توسط ابن سكيت جمع و تدوين شد او را به فيض شهادت رسانيد، چرا كه با اين كار، متوكل پي به مذهب او - كه جز مكتب حيات بخش تشيع نبود - برد و دنبال بهانه بود تا آن صحنه را از پيش طراحي كرد و ابن سكيت را مجبور به اظهار عقيده ساخت. [2] .

دائرة المعارف تشيع، اين دانشور شهير شيعي را چنين معرفي مي كند:

«ابن سكيت از اصحاب امام رضا عليه السلام و از خواص



[ صفحه 113]



اصحاب امام محمد تقي و امام علي نقي عليهماالسلام بود، در نزد ايشان تقرب داشت و از ايشان روايت مي كند.

وي در علم لغت و در قرائت و قرآن شناسي و شعر عرب استاد بود چنان كه در لغت وي را پس از ابن الاعرابي سرآمد ديگر لغويان دانسته اند.» [3] .