شيخ طوسي رحمه الله مي نويسد: كافور خادم گويد:

امام هادي عليه السلام به من فرمود: فلان سطل را در فلان محل بگذار، تا من با آب آن براي نماز، وضو بسازم.

سپس مرا دنبال كاري فرستاد، و فرمود: وقتي كه بازگشتي اين كار را انجام بده، تا وقتي كه براي نماز، آماده شدم، آب حاضر باشد (و اين موضوع در شب بود).



[ صفحه 52]



آن حضرت به پشت دراز كشيد كه بخوابد، و من آنچه را فرموده بود، فراموش كردم. شب سردي بود، احساس كردم كه آن حضرت براي نماز برخاسته است، ناگاه يادم آمد كه سطل آب را در محل خود كه فرموده بود، ننهاده ام، از ترس سرزنش آن حضرت، از آن محل دور شدم، و ناراحت بودم كه امام در مورد تحصيل آب، به زحمت مي افتد.

ناگاه آن حضرت با صداي خشم آلود مرا صدا زد، با خود گفتم: «انا لله» عذر من چيست؟ اگر بگويم: فراموش كردم، و چاره اي جز جواب نداشتم، ترسان نزد آن حضرت رفتم.

فرمود: واي بر تو! آيا عادت مرا نمي داني كه من با آب سرد وضو مي گيرم، تو آب را گرم كرده اي و در سطل ريخته اي؟

عرض كردم: سوگند به خدا! اي آقاي من، نه سطل را، و نه آب را، من به جايي نگذاشتم.

آن حضرت در اين هنگام دريافت كه امداد غيبي، اين كار را كرده است، به شكر الهي پرداخت و فرمود: حمد و سپاس مخصوص خداوند است، سوگند به خدا! كاري را كه خداوند بر ما آسان نموده، ترك نخواهم كرد. حمد و سپاس خداوندي را كه ما را از اهل اطاعت خود گردانيد، و ما را براي كمك بر عبادتش موفق نمود، پيامبر اكرم صلي الله عليه و اله مي فرمايد:

ان الله يغضب علي من لا يقبل رخصته؛

همانا خداوند خشم مي كند بر كسي كه كار آسان كرده ي او را نپذيرد.

اين يك درس و پند بزرگ از پيامبر خدا صلي الله عليه و اله و امام هادي عليه السلام است كه ما در مواردي كه خداوند رخصت داده و آسان گرفته، بر خود سخت نگيريم، امام هادي عليه السلام با همان آب گرمي كه دست غيبي آن را برايش آماده كرده بود، وضو ساخت، و آسان گيري خدا را ترك ننمود.



[ صفحه 53]