حضرت مهدي عليه السلام در سپيده دم پانزدهم شعبان به سال 255 هجري، در شرايط خاص و جو ويژه اي كه خاندان وحي و رسالت ناگزير از نهان داشتن ولادت مبارك او بودند، ديده به جهان گشود، دقايقي پيش از طلوع فجر و درخشش انوار طلايي خورشيد. به هنگامي كه خودكامگان رژيم بيدادگر اموي و پيروان آنان، طبق عادت هميشگي خود به جاي راز و نياز با خداي هستي، در خواب عميق بودند. همان لحظاتي كه بيت رفيع علوي و عسكري عليه السلام با نواي دل انگيز و جانبخش نيايش با خدا و نماز و تلاوت قرآن آباد و آزاد بود و به سوي جاودانگي پيش مي رفت.

راستي كه آن لحظات سپيده دم جمعه ي نيمه شعبان، چقدر افتخارآميز و دوست داشتني و مبارك بود.



[ صفحه 167]



آن شب جاودانه و پربركتي كه هيچ كودكي در آن لحظات به دنيا نمي آيد جز اين كه راه ايمان و پروا، خواهد پيمود و اگر در سرزمين هاي شرك زده باشد خداوند او را به بركت حضرت مهدي عليه السلام به سوي ايمان و تقوا، رهنمون و انتقال خواهد داد. [1] .

آري! در آن لحظات پر بركت سپيده دم، لحظات مناجات و راز و نياز شيفتگان حق، او ديده به جهان گشود و چقدر آن لحظات براي ولادت محبوب دل ها مناسب بود، چرا كه همه ي ابعاد بينش و حكمت، در آن هنگام رعايت شده بود.

بدين سان آن گرامي، ديده به جهان گشود و حكيمه بانوي بزرگ اسلام، در آن شب تاريخي در خانه ي حضرت امام حسن عسكري عليه السلام حضور داشت و در همه ي مراحل در جريان ولادت امام مهدي عليه السلام بود و شاهد درخشش نور وجود او.

روشن است كه همه جا ولادت كودك با گواهي زنان خانواده، يا قابله ي نوزاد، ثابت مي گردد و در جريان ولادت حضرت مهدي عليه السلام بايد به خاطر داشت كه آن بانوي بزرگي كه بر اين ولادت گواهي داده است، دخت گرانمايه ي امام جواد عليه السلام و خواهر گرامي حضرت امام هادي عليه السلام و عمه ي انديشمند و پرواپيشه ي حضرت امام عسكري عليه السلام است، آيا در سخن، مورد اعتمادتر و در زبان و بيان، پاك تر و درستكارتر و در ايمان، عمل و تقوا، مورد اطمينان تر از او مي توان يافت؟

او به راستي زني پر شرافت، عبادت پيشه، شايسته كردار و نيايشگر با خدا بود و بانويي با اين ويژگي ها، چگونه مي توان در درستي گفتار و صداقت كلامش، ترديد روا داشت؟