كربلا موقعيت معنوي خود را به حد كمال حفظ كرده بود و جمعي از مسلمين و دوستان اهل بيت عليهم السلام مجاور قبر مطهر شده و احداث مسكن و بناء كرده بودند تا آن كه متوكل در دومين سال سلطنت خود در ماه شعبان به سال 233 دستور داد كه قبر امام حسين عليه السلام و كليه منازل و خانه ها را خراب كنند و در جاي آن زراعت نمايند.

بنا به گفته ي ابوالفرج اصفهاني، وي شبي از مغنيه هاي شهر، كنيزي درخواست كرد كه او را شراب دهد و ساز نواز كند، از سوء تصادف مغنيه صاحب كنيز، غائب بود و به زيارت نيمه شعبان به كربلا رفته بود.

پس از مراجعت يكي از كنيزان آوازخوان خود را پيش متوكل فرستاد.

متوكل پرسيد: آن روز كه شما را خواستم كجا بوديد؟

گفت: با خانم خود به زيارت حج رفته بوديم.

گفت: حالا كه ماه شعبان است موسم حج نيست.

گفت: به زيارت قبر حسين عليه السلام.

متوكل چنان آتش گرفت كه رگ هاي گردنش نزديك بود منفجر گردد، فوري صاحب او را احضار كرد و تمامي اموالش را ضبط نمود و خودش را به زندان انداخت و دستور داد قبر امام حسين عليه السلام و كليه خانه هاي موجود را خراب كنند و زمين آنها را زراعت نمايند.

ابوالفرج مي افزايد اين عمل غير انساني در سال 233 هجري در شعبان به وقوع پيوست و مسلمان ها اقدام نكردند، ناچار ابراهيم ديزج يهودي را مأمور كرد. وي جمعي از يهود را براي اجراي اين منظور به كربلا آورد و آنان مباشر اين عمل گشتند.



[ صفحه 244]



و ديزج حسب دستور متوكل به ويراني قبر و خانه ها كفايت نكرد، زمين آنها را زراعت نمود و پاسبانان مسلح دور تادور نينوا براي منع زوار گماشت و هر كه را مي گرفتند يا مي كشتند يا به زندان مي فرستادند.

ابوالفرج براي ادعاي خود كه تخريب اول در شعبان 233 هجري واقع شده دو تا شاهد مي آورد:

1 - اين كنيز قبل از خلافت متوكل براي دلخوشي وي پيش او رفت و آمد مي كرد و متوكل به سال 232 ششم ذي الحجه به كرسي خلافت نشست و بر حسب عادت بايد شعبان اول از دوران خلافتش باشد.

2 - گفتار سيد محمد بن ابي طالب حسيني را در كتاب «تسلية المجالس» مؤيد قرار داده است. [1] .