متوكل بنا به گفته تاريخ نويسان معتبر در سال 236 مجددا دستور تخريب و هدم قبور را داده، معلوم مي شود كه در فترت مختصري كه بين تخريب اول و دوم وجود داشت باز اعاده ي بناء شده است هم نسبت به بارگاه و هم به خانه هاي مجاور اما باني كه بوده؟ از تاريخ چيزي به دست نيامده است.

و معلوم مي شود ويراني و تخريب سال 236 مهم تر و شنيع تر بوده، زيرا تاريخ نويسان نامي از قبيل طبري، ابن اثير و مسعودي در حوادث سال 236 از اين سانحه موهش يادي كرده اند. [1] .

اين حادثه مولمه را مسعودي در «مروج الذهب» چنين بيان مي كند.

در سال 236 متوكل به ابراهيم ديزج دستور داد كه به كربلا رود و هر بنايي كه هست ويران كند و هر كسي را كه در آنجا ببيند، به قتل رساند، يا سخت گوشمالي دهد.



[ صفحه 245]



وي به كربلا آمد، كلنگ به دست گرفت رفت بالاي سقيفه و قبه، شروع كرد به كلنگ زدن، در اين هنگام كارگرها به تخريب اقدام كردند.

ابن خلكان و صاحب «وفيات الاعيان» و ابوالفدا مانند «مروج الذهب» در حوادث سال 236 متفقا قضيه را نقل كرده اند و از شواهد ديگر هم براي شخص متتبع يقين حاصل مي شود كه در سال مذكور تخريب به وقوع پيوسته است.