شيعه مي داند كه اين گنبدهاي درخشنده يكي از بزرگ ترين مظاهر اعتقاد است كه هم در قلوب ما جايگاهي عظيم دارد و هم براي قلوب دشمنان به شدت دردآور است.

دشمن هم به خوبي مي فهمد كه شيعه زاد و توشه معنوي و بركات دنيا و آخرتش را از اين جا مي گيرد.

اگر نام خدا و رسول در روي زمين زنده است از همين بيوتي است كه (أذن الله أن ترفع و يذكر فيها اسمه).

شيعه معتقد است كه دروازه هاي محبت را از اين حرم هاي مطهر بايد به دل ها باز كرد و تنها همين خانه ها است كه به عرش خدا راه دارد و اگر كسي جوياي تقرب به پروردگار است بايد از در اين خانه ها وارد شود و نخست سر بر آستان ملك پاسبان ايشان سايد.

دشمن هم دريافته است چشمه هاي جوشان محبتي كه در اين خانه ها جاري است در هيچ جا نمي توان يافت و به غلط گمان كرده است كه با تخريب بارگاه آنان مي تواند اين چشمه جوشان زاينده را بخشكاند و اين شعله پرفروغ را نابود كند.

اكنون كه دشمن كينه توز به مصداق (يريدون ليطفووا نورالله بافواههم) مي خواهد فروغ اين چراغ ايزدي را به دم سر خود خاموش كند، خداي متعال نيز به مصداق (و الله متم نوره و لو كره الكافرون) چنان شور و انگيزه و همتي در دل هاي شيعيان خواهد آفريد كه بارگاهي باشكوه تر از پيش بر فراز آن، بنا خواهند كرد و از اين آزمايش الهي سربلند بيرون خواهند آمد، تا كور شود هر آن كه نتواند ديد. [1] .



[ صفحه 345]