حكّام بني العبّاس بسيار خودخواه و رياست طلب بودند و براي دست يافتن به اميال نفساني خود، از انجام هر كاري دريغ نمي ورزيدند و هر روز به نوعي حركت مي كردند، خصوصاً نسبت به بني هاشم و ائمّه اطهار عليهم السلام اذيّت و آزارهاي روحي و جسمي زيادي روا مي داشتند.

ني العبّاس بود و در زمان امامت حضرت ابوالحسن، امام هادي عليه السلام رياست مي كرد، براي آن كه بني هاشم را در جامعه، خوار و ذليل جلوه دهد، روز عيد فطر دستور داد تا تمام افراد بني هاشم با پاي برهنه جلوي خليفه (يعني؛ شخص متوكّل) همانند بَردگان، پياده راه بروند.

و تصريح كرده بود بر اين كه حضرت ابوالحسن، عليّ بن محمّد عليهما السلام نيز بايد همانند ديگر افراد بني هاشم با پاي برهنه حضور داشته باشد.

و چون حضرت ناراحتي داشت و نمي توانست روي پاي خود بايستد، با تكيه بر يكي از دوستانش حضور يافت.

بعد از آن عدّه اي از بني هاشم به حضرت عرض كردند: آيا يك نفر مستجاب الدّعوه در بين ما پيدا نمي شود تا با نفرين خود ما را از شرّ اين طاغوت برهاند؟

ام هادي صلوات اللّه عليه فرمود: چرا، در اين جامعه كسي هست كه سر ناخنش از شتر حضرت صالح عليهماالسّلام گرامي تر خواهد بود كه فريادي كشيد و خداوند به قوم حضرت صالح وعده حتمي داد كه ستمگران بيش از سه روز باقي نخواهند ماند و روز سوّم مؤمنين در أمان خواهند بود.

راوي افزود: و روز سوّم متوكّل عبّاسي كشته شد و با هلاكت او مؤمنين و بني هاشم در أمان و آسايش قرار گرفتند. (1)