ابن سكيت كه پيشواي لغت و ادب عربي در عصر خويش بود از امام هادي سوال كرد كه چرا خداوند موسي بن عمران را با عصا و يد بيضا و كارهائي كه شبيه اعمال خارق العاده ساحران بود برانگيخت و حضرت مسيح را با طبابت و شفاي بيماران و حضرت محمد (ص) را با كلام و سخن خارق العاده به سوي مردم گسيل داشت؟ امام در پاسخ او چنين فرمود:
هنگامي كه خداوند حضرت موسي را به رسالت، برانگيخت فن رايج در عصر او سحر بود او از ناحيه خدا معجزاتي شبيه فن رايج آن عصر آورد كه مقابله با آن در آن عصر براي كسي ممكن نبود و با معجزات خود سحرهاي ساحران را باطل ساخت و حجت را بر آنان تمام نمود.
وقتي حضرت عيسي براي هدايت مردم از جانب خدا مبعوث گرديد، طبابت و پزشكي رونق بسزايي داشت او از ناحيه خداوند با معجزات مشابه فن رايج زمان خود، برانگيخته شد و كسي را مقابله با آن ممكن نبود، او با زنده كردن مردگان و بخشيدن شفا به نابينايان و بيماران مبتلا به برص، حجت را بر ملت آن زمان تمام نمود. وقتي حضرت محمد (ص) از ناحيه خدا مبعوث گرديد القاي خطبه و انشاي كلام فصيح و بليغ، فن رايج عصر او بود و از جانب خدا براي آنان نصايح و حكم و مواعظي آورد كه مقابله با آن در امكان مردم آن زمان نبود و مواعظ و نصايح خود را در قالب كلام فصيح و بليغ ريخت و حجت را به وسيله برتري و عدم امكان معارضه، بر آنان تمام نمود و قول آنان را باطل ساخت.(اصول كافي،10 / 24-25 )