اول شيخ طوسي از (كافور خادم) روايت كرده كه گفت: حضرت امام علي نقي عليه السلام فرمود به من كه فلان سطل را در فلان محل بگذار كه من وضو بگيرم از آن براي نمازم وفرستاد مرا پي حاجتي وفرمود چون برگشتي سطل را بگذار كه مهيا باشد براي وقتي كه من خواستم آماده نماز شوم. پس آن حضرت بر قفا خفت تا خواب كند ومن فراموش كردم كه فرمايش حضرت را به عمل آورم وآن شب، شب سردي بود، پس يك وقت ملتفت شدم كه آن حضرت برخاسته براي نماز ويادم آمد كه من سطل آب را نگذاشتم در آن محل كه فرموده بود. پس از جاي خود دور شدم از ترس ملامت آن حضرت ومتألم بودم از جهت آنكه آن حضرت به تعب ومشقت خواهد افتاد براي تحصيل آن سطل آب، ناگاه مرا ندا كرد نداء غضبناك، من گفتم: انا للّه چه عذر آورم؟ بگويم فراموش كردم چنين كاري را و چاره اي نديدم از اجابت آن حضرت، پس رفتم به خدمتش به حال رعب وترس، فرمود: واي بر توآيا ندانستي رسم وعادت مرا كه من تطهير نمي كنم مگر به آب سرد، براي من آب گرم نمودي ودر سطل كردي. گفتم: به خدا سوگند كه من نه سطل را در آنجا گذاشتم ونه آب در آن كردم، فرمود: اَلْحَمْدُللّهِ به خدا قسم كه ما ترك نخواهيم كرد رخصت خدا راورد نخواهيم كرد عطاي اورا، حمد خداوندي را كه قرار داد ما را از اهل طاعتش وتوفيق داد ما را به اعانت نمودن از براي عبادتش، همانا پيغمبر صلي اللّه عليه وآله وسلم فرمود كه خداوند غضب مي كن بر كسي كه قبول نكند رخصتش را. (1)