نهم شيخ طوسي روايت كرده از فحام از محمّد بن احمد هاشمي منصوري از عموي پدرش ابوموسي عيسي بن احمد بن عيسي بن المنصور كه گفت: قصد كردم خدمت امام علي نقي عليه السلام را روزي. خدمتش مشرف شدم عرض كردم: اي آقاي من! اين مرد، يعني متوكل مرا از خود دور گردانيده وروزي مرا قطع كرده و ملول از من ومن نمي دانم اين را مگر به واسطه آنكه دانسته است ارادتم را به خدمت شما وملازمت من شما را پس هرگاه خواهشي فرمايي از او كه لازم باشد بر او قبول آن خواهش را سزاوار است كه تفضل فرمايي بر من وآن خواهش را از براي من اقرار دهيد. حضرت فرمود: درست خواهد شد ان شاء اللّه. پس چون شب شد چند نفر از جانب متوكل پي در پي به طلب من آمدند ومرا به نزد متوكل بردند پس چون نزديك منزل متوكل رسيدم فتح بن خاقان را بر در سراي ديدم ايستاده گفت: اي مرد! شب در منزل خود قرار نمي گيري ما را به تعب مي اندازي، متوكل مرا به رنج وسختي افكنده از جهت طلب كردن تو. پس داخل شدم بر متوكل ديدم اورا بر فراش خود، گفت: اي ابوموسي! ما غفلت مي كنيم از تو، تو فراموش مي گرداني ما را از خودت وياد ما نمي آوري حقوق خود را الحال بگو چه در نزد ما داشتي؟ گفتم: فلان صله وعطا ورزق فلاني ونام بردم چيزهايي چند. پس امر كرد آنها را به من بدهند با ضعف آن، پس گفتم به فتح بن خاقان كه امام علي نقي عليه السلام اينجا آمد؟ گفت: نه، گفتم: كاغذي براي متوكل نوشت؟ گفت: نه!

پس من بيرون آمدم چون رفتم (فتح) عقب من آمد وگفت: شك ندارم كه تو از امام علي نقي عليه السلام دعايي طلب كرده اي پس از براي من نيز از او دعايي بخواه. پس چون خدمت آن حضرت رسيدم حضرت فرمود: اي ابوموسي! هذا وَجْهُ الرِّضا اين روي، روي خشنودي ورضا است، گفتم: بلي! به بركت تو اي سيد من ولكن گفتند به من كه شما نزد او نرفتيد واز او خواهش نفرموديد. فرمود: خداوند تعالي مي داند كه ما پناه نمي بريم در مهمات مگر به او وتوكل نمي كنيم در سختيها وبلاها مگر بر او وعادت داده ما را كه هرگاه از او سؤال كنيم اجابت فرمايد ومي ترسيم اگر عدول كنيم از حق تعالي خدا نيز از ما عدول فرمايد. گفتم كه (فتح) به من چنين وچنين گفت، فرمود او دوست مي دارد ما را به ظاهر خود و دوري مي كند از ما به باطن خود ودعا فائده نمي كند براي كسي كه دعا كند مگر به اين شرايط، هرگاه اخلاص ورزي در طاعت خدا، واعتراف كني به رسول خدا صلي اللّه عليه وآله وسلم وبه حق ما اهل بيت وسؤال كني از حق تعالي چيزي را محروم نمي سازد تو را، گفتم: اي سيد من تعليم كن به من دعايي كه مخصوص سازي مرا به آن از بين دعاها، فرمود: اين دعايي است كه بسيار مي خوانم من خدا را به آن واز خدا خواسته ام كه محروم نفرمايد كسي را كه بخواند آن را بعد از من در مشهد من و دعا اين است:

(يا عُدَّتي عِنْدَ الْعُدَدِ وَ يا رَجائي وَ الْمُعْتَمَدُ وَ يا كَهْفي وَ السَّنَدُ وَ يا واحِدُ يا اَحَدُ ياقُل هُوَ اللّهُ اَحَدٌ اَسْئَلُكَ بِحَقِّ مَنْ خَلَقْتَهُ مِنْ خَلْقِكَ وَ لَمْ تَجْعَلْ فِي خَلْقِكَ مِثْلَهُمْ اَحَدَا اَنْ تُصَلِّيِ عَلَيْهِمْ وَ تَفْعَلَ بي كَيْتَ وَ كَيْتَ). (1)