بسم الله الرّحمن الرّحيم
نقل است : امام هادي ( عليه السلام ) را به دربار متوكّل فراخواندند ؛ هنگامي كه امام مي خواستند سوار اسب شوند ، فردي پيش آمد و با خشمي كه از امام به دل داشت خطاب به ايشان گفت : اين من بودم كه ( با سعايت ) باعث شدم تو را به دربار متوكّل فرا بخوانند ! امام به او فرمود : تو را به خدا واگذار كردم ؛ آن مرد از خشم خدا ترسيد ( چون مي دانست دعاي امام مستجاب است ) پشيمان شد و از امام ، طلب بخشش كرد , امام درجا فرمود « عَفَوتُك » يعني تو را بخشيدم .

راستي مشي ما چقدر به اين امام بزرگوار و امامان معصوم ديگرمان شبيه است . امروز اگر در ذهنت كلمه بدي ( مثلاً الاغ ) بگذرد ، بيست نفر برمي گردند و مي پرسند : « با من بودي ؟! » و كينه ها همه شتري است . در حالي كه خدا در قرآن دستور داده از هم بگذريم و گذشت خويش از مرا را منوط به ببخشيدن ما ( ديگران را ) نموده : « وليَعفوا وليصفحوا الا تحبّونَ ان يغفرَ الله لكم »