«كتاب من لا يحضره الفقيه» روايتي در صفحه 23 نقل ميكند كه علي بن حمزه با سلسله مداركي محكم آن را بيان ميدارد: كه روزي ابوالحسن امام هادي را مشاهده كردم كه در زمين خود با بيلچه مشغول تلاش و كوشش است، امام تلاشگر و كوشا، دو پايش در عرق نشسته بود و قصدش آن بود تا با عرق جبين قرص نان جويني را به كف آرد. گزارشگر خبر گويد: پيش رفتم عرضه داشتم فدايت گردم مردان كارورز و كارگر كجايند كه شما بدين زحمت افتادهايد؟ حضرت فرمود: آيا در كار كردن كسي از من و پدرم بهتر وجود دارد؟ عرض كردم: چه كسي از شما والاتر و بهتر است، امام فرمود: رسول خدا(ص) و اميرالمومنين (ع) و تمام آباء و اجدادم كار ميكردند و با دست رنج خود اعاشه مينمودند و اين يكي از پديدههاي بزرگ عملي پيامآوران و فرستادگان و نمايندگان نيكوكار الهي است كه در طول تاريخ، تحقق يافته است، به راستي كه منصفان و بيغرضان به هنگام مروي در تاريخ زندگي پيشوايان اسلام، به وضوح در خواهند يافت كه ايشان علاقهي خاصي به زمين و زراعت و كار داشتهاند و خود را به شدت به سختي و تلاش ميانداختند و طبق قانون «فضل الله المجاهدين علي القاعدين درجات» پيامآور آن بودهاند كه كار از ضروريترين و فضيلت بخشترين نشان آدميت و سمبل تمايز نشستگان و ايستادگان است. سيد عبدالوهاب البدري از رجال حديث در كتاب خود به نام موكب الهادي يادآور ميشود كه: امام جعفر صادق (ع) پيشواي ششم شيعه به تلاش و كوشش و كار كردن خوي داشت و جامهي ضخيم و كلفتي را ميپوشيد تا بدين وسيله نفسش تنبل و بيكار بار نيايد فضل ابن ابيقره نقل ميكند كه: روزي بر امام صادق (ع) راهبر راستين اسلام وارد شدم، ديدم حضرت سخت مشغول تعمير ديوار منزل خود ميباشد، پيش رفتم: سلام كردم و عرضه داشتم يابن رسول الله اين كار را رها كن و به عهده من بگذار تا آن را انجام دهم، و يا اينكه عدهاي از غلامان و بنايان را به حضور آورم تا تعمير آن را به عهده گيرند، حضرت فرمود: خير مرا آسوده و به حال خود گذار تا خود مجري آن باشم ميل دارم كه خداوند عزوجل مرا ببيند كه با دست خود كار ميكنم و با رنج و زحمت خود كاري را انجام ميدهم، اينها و هزاران هزار نمونه آن نشانگر، روشنگري و جهان بيني عميق پيشوايان عظماي اسلام است كه در سايهي آن آرمانهاي مقدس قرآن، جامه عمل و تجسم پوشيده و در واقع نشاني از تفسير عملي احكام و فرامين الهي است. در اينجاست كه هر خردمند جوياي حقيقتي چون به قرآن باز گردد و احاديث شريف نبوي صحيح را مورد امعان و دقت نظر قرار دهد در مييابد كه گزارشهاي كوتاه و بلند حكايت از آن دارند كه پيام آوران و فرستادگان، جملگي در زمره كاركنان و كارگزاران زحمتكش و تلاشگر بودهاند و معاش خود را در مسير معاد و عبادت خالق را در راه اعانت و عيادت خلق استوار ساخته بودند. نكتهاي كه جالب نظر و جاذب اذهان است اينكه، پيامآوران و هدايتگران الهي هر كدام وظيفهمند اجراي شغلي و انجام امري بودهاند و بدين وسيله خواستهاند به همهي عصرها و به تمام نسلها و همهي مدعيان تبليغ و حاميان مذهب، شورمندان و شعور داران بشر بفهمانند كه پيشرو و متحرك و مترقيترين انسانها، كساني هستند كه از زاويهكار و تلاش و از بعد كوشش و جهاد به قلل سعادت و بهروزي ميرسند و انسان كه افتخار دريافت نشان اشرف مخلوقات را حائز گرديد و مظهر بزرگ و جانشين خدا بر فرش خاك شد بدان سبب بود كه خدايش همان سعادت را بر قله رفيع سعي و تكاپو نهاده بود و جوشش جويش آب حيات را در ظلمات زحمت و استقامت جاري كرده بود. به خاطر بزرگداشت مقام انسان، گردونهي زمان بر معبر تاريخ بشريت پوئيدن يافت، فرا روي فرزندان آدم زندگي و تلاش در راه تامين آن قامت بر افراشت، تلاش معاش آغاز، و نظام آفرينش برمبناي هدايت و تربيت و كار استوار گرديد و اراده جهان آفرين بر اين تعلق داشت كه مظاهر افتخار و راهبري بشري از آدم تا خاتم، تلاشنده كار و كوشاي حيات باشند و در پهن دشت قرون و اعصار فراز و نشيبهايي از كوره راه اوليه خويش پشت سر گذارند. در لحظه بدو تاريخ حضرت آدم را كوشاي در امر كشاورزي و زراعت مييابيم و ادريس را جامه ساز و خياط جامعه بشري در راه دوختن لباسي مادي و ظاهري تا جامه معنوي بر قامتش راست آيد و نوح را نجار كه با صنعت خويش فراسوي انسانها دريچهاي به سوي نور و روشنايي بگشايد و داود را آهنگري پرتوان كه صلابت و استقامت جامعه بشري را شكل دهد و او را به استحكام قوانين ايزد توانا رهنمود شود و ابراهيم را بناء و سازنده بناي عظيم و كاخ سعادت توحيد و سازنده روح وحدت در همه ابعاد مادي و معنوي و لوط را كشتكار و برزگري كه بذر محصولات را در دل طبيعت ميكارد تا نشانگر پراكندن بذر آزادي انسان، در دل تاريك تاريخ باشد و محصول خود را در رهايي از اسارت نفس و صعود به ملاء اعلي ميجويد و صالح را سنگتراش تا مظهر صيقل روح سنگ و منجمد قومش باشد. يحيي را كفاشي كه پاي انسان را در راه رسيدن به استواي حقيقت و استقامت در راه آن پوشيده و توان بخشد و بالاخره محمد (ص) پيامآور واپسين را شبان و چوپاني براي پرورش اغنام و گوسفندان حيوان تا توان يابد تودهي انسان را از بربريت و توحش و بيدادگري و تجاوز و از زور و زر به سر منزل مقصود و كمال بشري رهنمون گردد و نماينده امين و درستكار خديجه بزرگ و الگوي راستين زنان جهان، قرار داد تا سرمشقي آشكار و تابناك بر تودهي بشري باشد.