بازگشت

پناهنده شدن به قبور ائمه معصومين


شما را زيارت ميكنم، به قبرهاي شما پناهنده هستم. شما را به درگاه خداوند عز و جل شفيع ميآورم. «لائذ» از ماده «لوذ» به معني كسي كه پناهنده شده و ملحق گرديده و التجا نموده و استغاثه كرده است، ميباشد. «عائذ» از ماده «عوذ» به معني كسي كه پناه آورده است، ميباشد. «مستشفع» به معني كسي كه طلب شفاعت دارد، است. شفاعت به معني جفت كردن است. بنابر اين ضميمه شدن هر چيز به چيز ديگر، «شفاعت» ناميده ميشود. سپس اين كلمه به ضميمه شدن فرد برتر و داراي مرتبه و منزلت بالاتر، براي كمك به فرد ضعيفتر اطلاق شده است. زائر در اين فراز از امامان معصوم عليهم السلام ميخواهد او را در درگاه خداوند شفاعت نمايند. البته زائر ميداند كه بايد در دنيا موجباتي را در خود فراهم سازد كه از يك وضع نامطلوب و در خور كيفر بيرون آمده و به وسيله ارتباط با ائمه معصومين عليهم السلام، خود را در وضعيت مطلوب قرار دهد كه شايسته و مستحق بخشودگي در آخرت قرار گيرد. زائر كه خواهان شفاعت است، ميداند شفاعت نيازمند به يك نوع ارتباط معنوي ميان شفاعتكننده و شفاعتشونده دارد و او كه اميد شفاعت دارد، خود را موظف ميداند با امامان معصوم عليهم السلام ارتباط برقرار سازد و اين ارتباط براي او يك نوع وسيله تربيت است تا به افكار و اخلاق امام معصوم نزديك گردد و شايسته شفاعت شود. به اين ترتيب همانطور كه اشاره شد، شفاعت يك عامل تربيت است، نه يك وسيله پارتي و فرار از زير بار مسووليت. بدين ترتيب زائر ميداند شفاعت شامل كساني است كه موجبات رضايت الهي را فراهم نموده باشند.

***