شهادت مي دهم كه هيچ معبودي جز خداي يگانه نيست، بي همتايي كه شريكي براي او وجود ندارد.

در اين فراز، شهادت بر وحدانيت خداوند داده، ذات مقدس ربوبي را از تمام شريك ها و مقارن ها كه سهمي در كارهاي او داشته باشند، دور مي دانيم.

اين اعلام بدان خاطر است كه اگر زائر توصيف ائمه معصومين عليهم السلام را با آن همه عظمت مي نمايد، در ضمن اعلام مي دارد كه ائمه اطهار عليهم السلام، عبد



[ صفحه 51]



خداوند هستند و خداوند اله مطلق است.

هر چند زائر در ابتدا، با بر زبان جاري ساختن صد تكبير، چنين اعتقادي را اعلام نموده و به نفس خود تفهيم كرده، ولي در اين فراز نيز براي خداوند، اعلام وحدانيت مي نمايد، تا از توهم غلو درباره ذات مقدس ائمه عليهم السلام، بازداشته شده و متوجه اين نكته شود كه كمالات ذاتي، مختص ذات مقدس خداوند بوده و كمالاتي كه در اين زيارت براي پيشوايان ذكر مي شود، از آن جهت است كه آنان آئينه داران كمال و جمال خداوندي هستند، كه ذات او كمال مطلق و جميل علي الاطلاق است.

شايد شهادت بر وحدانيت خداوند و شهادت بر رسالت پيامبر صلي الله عليه وآله، از آن جهت باشد كه زائر مي خواهد اعتقاد خود را نزد آن امامان به وديعه گذارد تا در قبر، آنگاه كه از او سؤال مي شود يا در محكمه قيامت و روز تنگدستي، به وي بازگردانند. همچنان كه در زيارت آل ياسين، زائر خود را در پيشگاه امام عصر مشاهده كرده، پس از شهادت بر وحدانيت خداوند و رسالت پيامبر صلي الله عليه وآله و ولايت تك تك امامان و بيان اعتقاد بر قيامت، مي گويد: «فاشهد علي ما اشهدتك عليه»: «(اي امام زمان) شاهد باش بر آنچه نزد تو شهادت داده ام و تو را بر آن گواه گرفته ام».

اين دقيقا همان كاري است كه اصحاب ائمه عليهم السلام انجام مي دادند و نزد امامان معصوم رفته و اعتقادات خود را بيان مي نمودند، تا معصومين عليهم السلام علاوه بر اصلاح، وديعه نگهدار اعتقادي آنان باشند.



[ صفحه 52]