فضيلت ابوالحسن علي بن محمدهادي (ع) چترهايش را بر پهنه ي زمين گسترده و رشته هايش را به ستاره هاي آسمان پيوسته است.

هيچ فضيلت و منقبتي نيست جز آن كه به او منتهي مي گردد و هيچ بزرگواريي نيست مگر آن كه حد تمام و كمال آن از آن اوست.

هيچ خصلت والايي بزرگ نمي نمايد جز آنكه دليلهاي آن در وجود او آشكار است، و او اين همه را به خاطر گوهر ذاتش يعني سخاوتمندي كه از ويژگيهاي او و بزرگواري كه از سرشت ارجمندش نشأت مي گيرد، شايسته گشته است....

وجودش مهذب، اخلاقش منيع، راه و روشش معتدل، صفاتش برجسته و هر كار نيكي به وجودش آبادان و شايسته است. در شكوه، آرامش، پاكي و پاكيزگي و برازندگي، نبوي مسلك و علوي سرشت بود.

روحي پاك و همتي والا داشت؛ به گونه اي كه كسي از مردم همسان او نبود و در اين راه دشوار



[ صفحه 34]



اما پسنديده، كسي به پاي او نرسيد و اميد رسيدن نيز نداشت. [1] .