حضرت هنگامي كه مي خواست بخوابد يا از خواب برخيزد اين دعاي شريف را مي خواند:

«لا اله الا الحي القيوم، و هو علي كل شي ء قدير، سبحان الله رب العالمين و اله المرسلين، و سبحان الله رب السموات السبع و ما فيهن، و رب الأرضين السبع و ما فيهن، و رب العرش العظيم، و سلام علي المرسلين، و الحمد لله رب العالمين...».

«خدايي جز پروردگار زنده و پاينده نيست و اوست تواناي بر هر چيز، منزه است خداوند، پروردگار جهانيان و خداي رسولان و منزه باد خداوند، پروردگار آسمان هاي هفتگانه و آنچه در آنهاست و پروردگار طبقات هفتگانه زمين و آنچه در آنهاست و پروردگار عرش (و جايگاه) عظيم و سلام بر فرستادگان الهي و حمد و سپاس خداي را پروردگار گيتي».

امام در اكثر اوقات اين دعا را تكرار مي نمود و اين نشانه ي نهايت تعلق و پيوند حضرت با خداوند است.